Het is maandag ochtend heel vroeg, ik word wakker van de bakken water die uit de lucht komen. Ik kijk op mijn klok, 5 uur, ik draai me nog eens om en denk tevreden ,zo dat hebben we gelukkig gisteren niet op ons dak gekregen.
Het is zondag ochtend, tegen 7 uur opstaan en alles alvast klaar maken voor de grote tocht voor mij en de kleine tocht voor de jongens. Er was schitterende weer beloofd door de weervrouw-man. Om kwart over 8 de jongens afgeleverd bij Gabrielle en Berend mee genomen naar het botenhuis. Het boten laden was binnen het kwartier klaar. Guus en Marlies hadden hun gisteren gekochte Canadees al boven op de auto liggen. Met twee auto s en 7 personen togen we richting Schalkhaar-Frieswijk. Marlies en ik hebben even een klein stukje gependeld en we konden starten.
De Soester- en Zandwetering valt onder het waterschap waar Guus werkt, voor hem zeker een must om de hele tocht te varen en natuurlijk hun net gekochte Canadees uitproberen. Hij ziet er mooi uit en bleek goed te varen. Rick en Koen vermaakten zich met het verzinnen van een naam, welke het is geworden heb ik nog niet gehoord.
De Soesterwetering was hier zo smal dat we goed in moesten stappen want we konden er niet keren. Nabij Klooster Sion stonden in het nabij gelegen weiland wel 20 vrijwilligers, te wachten op de drukte, zij hadden een open boerderij dag. Gelukkig was het op het water erg rustig en konden we heerlijk genieten. Al gauw vernamen we dat er hier erg veel grote vissen zwemmen, grote snoeken en karpers. Op een gegeven moment naderden Remco, Berend en ik al kletsend een brug. Even in houden dacht Berend anders heb ik geen ruimte . Remco en ik waren al onder de brug door toen we een behoorlijk geplons achter ons hoorden, oh nee! dacht ik, Berend gaat om. Maar nee er hadden twee enorme vissen z n lawaai net naast Berend, dat het net leek alsof Berend om ging. Later hoorden we dat er zelfs een snoek of karper over de kano van Nicole was gedoken. Ik denk dat Nicole liever had gehad dat het dolfijnen waren. Vanuit het water hadden we goed zicht over de naast gelegen weilanden met hun koeien, ganzen en (roof) vogels. Je ziet net iets meer dan vanuit de Berkel. Het water is er zeker in het begin wel smaller dan in de Berkel. Er zaten veel stuwen in, dat wist ik, toch viel het me mee. Het scheelt trouwens wel of je vier kano?s over moet dragen of zeventien.
Guus had een toys for boy?s bij zich. Een gps in dit geval, zo wisten we na onze eerste stop dat we al 5.6 km. gevaren hadden.
Ondertussen zou Gabrielle haar vuurdoop beleven in het vaarleider zijn. Zij zou de kleine tocht begeleiden, hier namen 4 volwassenen en 9 kinderen aan deel. Net voorbij Boskamp, bij de stuw zagen we de drie auto?s en de trailer staan.
Het was 13.00 uur. Hoe laat zouden hun vertrokken zijn? Dat kwamen we te weten toen wij weer te water gingen. Op de rand hadden zij 12.40 staan. Nou dan varen we ze zo achterop dacht ik. Gelukkig aardig goed getimed, want dat was toch wel een gok. En ja wel hoor, even later belt Gabrielle: We zitten te pauzeren bij de volgende stuw. Dan zijn we er met 5 a 10 min., was mijn antwoord. En zo konden we de rest van de tocht samen varen.
Even later kwamen we door een prachtig stuk met schitterende grote bomen. Dit hoort bij landgoed Hoenlo. Sommigen waanden zich in de jungle toen ze door een treurwilg vaarden, niet waar Liset.
Oei, Oei, een zwaan!!. En zie, daar gingen 20 kanovaarders netjes achter elkaar. Gelukkig het ging goed.
Nog een paar lage bruggetjes nemen, voor de kinderen geen probleem, maar Guus en Marlies en de volwassenen hadden er meer moeite mee. Nog even leek het erop dat het zou gaan regenen , maar nee het bleef bij een paar druppels.
We kwamen door Diepenveen en Deventer was al in zicht. Nog een laatste overdraging en meteen pauze. Er werd zelfs nog even gevoetbald door de kinderen, we hadden tenslotte een elf tal bij ons. In Schalkhaar nabij het AZC was ons eind punt. Guus had 21.1 km. op zn gps gemeten voor de lange tocht.
Met het ophalen van de autos was het wel leuk de plekjes tegen te komen waar we gevaren en overgedragen hadden. Zo konden we het vanuit een ander perspectief zien.
Het was voor een ieder een geslaagde tocht. Voor de kinderen een prima afstand en gezellig met elkaar kunnen varen en kletsen en genieten van de natuur en het mooie weer. En hetzelfde geldt voor de lange afstand.
Wellicht is het iets om het nog een keer zo te doen , maar dan de andere kant op.

Hier dan een verslagje van de Veluwe-Ralley 2006.
Zoals de meesten van jullie weten heb ik problemen met schrijven dus heb ik aan mijn
moeder gevraagd om me te helpen. Daar gaan we dan:

Om vijf uur liep mijn wekker af want mijn vader zou me om halfzes komen ophalen.
Ik kan je vertellen dat dat erg vroeg is. Gelukkig hoefde ik niet voor drinken en
broodjes te zorgen want dat wordt altijd door mijn moeder verzorgt ook als mijn vader niet meegaat. Dus was de gehele familie Prins voor dag en dauw uit de veren. Meestal
protesteerd mijn moeder bij dit soort tijden, maar deze keer iets minder daar de tocht naar
haar en mijn geboorteplaats zou gaan.
Op dus naar Lochem , waar Hans en Berend reeds aanwezig waren en natuurlijk ook Mevr. Kers die ons samen met mijn vader naar Giesbeek zou brengen.Nadat de kanos
geladen waren en natuurlijk ook Lidy, Eric en Ricco gearriveerd waren kon de tocht naar het vertrekpunt beginnen . In Giesbeek voegden zich er nog twee kennissenvan Eric bij
onze groep welke ook een deel van de tocht met ons mee zouden varen.
Het was ondertussen ongeveer kwart over zeven en de start voor de 50 km was precies
om acht uur door een Nederlandse mevrouw met een Duits accent.
Eerst was het een drukte van belang maar allengs vielen de groepen wel wat uiteen.
Op een normale rivier varen is toch anders al zou het maar zijn door de passerende
vrachtschepen ik meen dat er ons zo?n vier of vijf gepasseerd zijn. Voor de lunch
hebben we twee keer een drink pauze gehouden. Het is wel leuk om dan anderen te zien passeren. Toen we Zutphen voorbij waren had iedereen wel trek en zijn we aan onze meegenomen broodjes begonnen.Hierbij voltrok zich nog bijna een kleine ramp.
Berend was zo druk met het nuttigen van genoemde maaltijd dat hij helemaal niet door had dat zijn kano andere plannen had en bijna zelfstandig naar Deventer dreigde te gaan,Gelukkig kon hij hem nog precies op tijd pakken , want laten we eerlijk zijn ziet
U Berend naar Deventer zwemmen ?????
Gelukkig hebben we verder geen problemen gehad en na Zutphen kwam Deventer dus ook al snel in zicht waar, nadat we onze medailles in ontvangst hadden genomen mijn vader met de aanhanger klaar stond en de boten voor de terugtocht weer opgeladen konden worden Even later arriveerde Mevr. Maarse voor de bemanning, zodat na het afladen en schoonmaken iedereen tevreden en voldaan naar huis kon gaan alwaar ik
na het eten van een patatje lekker vroeg ben gaan slapen.

Met 4 mannen op pad?

Zaterdag 16 sept jl. was het dan zo ver. Op weg naar Den Helder om te kijken of we met een gids over het Marsdiep Texel zouden halen. Onderweg hebben we Nico en 4 zeekajaks opgehaald. Voor Eric, Leo de Jong, Henk en ikzelf, Sangita. Het was heerlijk weer, en dus een prima weekend om naar Texel te varen. Voor ons allen een nieuwe ervaring. Om de zenuwen een beetje te minderen, zijn we onderweg langs Arend Bloem gereden en een nieuwe peddel etc gekocht. Zodat het daar in ieder geval niet aan kan liggen, mochten we in nood op de wilde waddenzee zitten.

Naar Huisduinen gereden,(dichtbij Den Helder) de spullen uitgepakt en in onze eigen kano gepakt. Met een stroopwafel er bij, werd ons uitgelegd waar er allemaal niet aan gedacht moet worden als je op de Waddenzee vaart. Texel en de zandplaat Noorderhaaks lijken heel dichtbij als je nog veilig op de wal staat. Maar we werden al snel uit de droom geholpen met het bericht dat we absoluut niet rechtstreeks daarheen konden varen. Er moest rekening worden gehouden met stromingen, die net zo hard zijn als je kunt varen. Dus als je tegen de stroming invaart, stja… dan kom je niet vooruit. Dus ik had al snel door, dat ik maar goed naar Nico moest luisteren, want alleen zou ik dus nooit aan de overkant gekomen zijn.

Het plan was dus om eerst naar Texel (Oudeschild) te varen, ongeveer een uurtje of 3, als we daar dan aangekomen waren, zou het getij gekeerd zijn en de stroming dus 180 graden gedraaid. Op Texel wat zoet water gehaald en toen, weer dezelfde kant op waar we vandaan kwamen. Zo kun je de tijd wel vullen en waarschijnlijk d?gen blijven varen. Zinloos? Ach, het was een mooi gevoel, om te varen op een uitgestrekt stuk water en zo af en toe een zeehondje tegen te komen. Ook op een boei klimmen is toch iets wat je niet elke dag doet. En de zonsondergang was zeer de moeite waard.

Aan het eind van de middag aangekomen bij ons nachtverblijf. Bestaande uit zand en zand. Het was de zandplaat Noorderhaaks waar we ons tentje mochten op zetten. Het was ons eigen onbewoonde eilandje aangezien er verder ook geen andere mensen waren. Enkel een zeehondje wat langs zwom.
Wat eten gekookt, en nog een stukje gelopen op dit unieke plekje. Vroeg naar bed gegaan, terwijl de mannen nog discussies hadden over oude mannen dingen.

’s Ochtends rustig wakker worden en er werd verteld dat we rond de zandplaat gingen varen, en dan de oversteek maken terug naar Huisduinen. Rondom het eiland zaten erg(!) veel zeehondjes die ons net zo nieuwsgierig vonden als wij hen. Overal kwamen kopjes boven het water uit en ze durfden in de loop van de tijd steeds dichterbij te komen. Ook zwommen ze vaak stukjes mee en kwamen ze bijna op aaibaarheids afstand. De oversteek verliep soepeltjes en op het open water merkte je hoe ontzettend hard de stroming was. Dus we waren alweer snel in Huisduinen waar we de kajaks hebben uitgepakt, op het dak gedaan en weer richting huis met een leuke ervaring rijker!