Een ingelaste activiteit omdat we merkten dat er belangstelling is om te weten wat dat PWBZ varen nu eigenlijk inhoud. Zoals Leo de Jong tijdens de succesvolle avond zei ?Het levert nog al wat spannende verhalen op, maar is vooral ook heel leuk? en hij voegde er nog aan toe ?En als je het verantwoord en stapsgewijs leert, blijft het leuk en niet angstig. Hij liet ons daarna mooie plaatjes zien uit Frankrijk (Durance nabij GAP) en Sloveni? So?a (nabij Bove?), maar ook heel instructieve plaatjes uit een WW boek. Plaatjes waardoor je precies kon zien hoe je traverseert over een stromende rivier en hoe je een een keerwater in- en uitvaart. Daarna zagen we de filmbeelden van het WW-kamp aan de Rh?ne in Sault Brenaz (nabij Lyon). We zagen hoe Rene en Pim Meulenbeek, Leo en Sangitta de Jong, Yvonne Both, Tobias en Eric van Capelleveen op de WW baan het WW-varen leerden en plezier hadden. 100 meter lopen vanaf de tent en plons zo de WW baan in. Een WW baan die veel moeilijkheidsniveau?s kent, die je los van elkaar, passend bij je eigen niveau, kan benutten. Ook keken we nog naar de filmbeelden van de WW baan Hohenlimburg aan de Lenne (nabij Dortmundt)

Na de pauze, volgde de DVD?s van White Water en van leren Esktimoteren. Duidelijke filmbeelden lieten zien hoe je die rol in een serie stappen aanleert. De DVD?s hadden we geleend van de NKB Gewest Oost. Het was een feest te zien hoe makkelijk de rol aangeleerd en uitgevoerd kan worden. Vooral de filmbeelden die laten zien wat er gebeurd als je iets verkeerd doet, waren leerzaam. Beelden en kreten van herkenning waren te horen. En je leert juist ook van het (her)kennen van je fouten nietwaar? Zo is het te snel oprichten van je romp bij het eskimoteren rampzalig. Eerst de boot met je heup en knie omhoog draaien en dan pas via een soort wegrol beweging volgt je romp en als laatste je hoofd. Bij het voltooien van de rol kijk je met je hoofd langs de peddel weg. Zo zorg je voor een goede afronding van de eskimorol.

Dankzij de constructievaardigheden van Johan Terwel konden we projecteren vanaf een heus beamerplatform, dat nu eenvoudig in de kantine geplaatst kan worden. Johan bedankt.

We begonnen met alleen Eric, Jan en ik. We gingen voorwaarts van de glijgoot en achterwaarts.
We leunden naar voren en naar achteren waardoor je leuken effecten kreeg.
Na een tijdje kwamen Berend, Bart en Nicole. Bart en Nicole gingen ook van de glijgoot af en Berend maakte uit een canadees foto’;s:
het was leuk.

Het is altijd afwachten of het weer in oktober een aardig kanoweekend toe staat. Gabri?lle, Berend, Bart en Nicole Kers, Anne en Remco Prins en ondergetekende met Evelien, durfden het aan om zaterdagmorgen 14 oktober om 8.00 uur de kano?s te laden voor een tocht op de Friese wateren.

Het startpunt voor de tocht werd in het stadje Workum gezocht. Botenwagen en auto?s konden op het terrein van een plaatselijke jachthaven veilig worden gestald. Nadat de kano?s met tenten, slaapzakken en proviand waren beladen, begon de tocht over de vaarten richting Oudegaaster Brekken. Met redelijk weer voeren wij tegen een straffe wind in. De koffiestop bleek winderig in het open Friese land.

Op de Oudegaaster Brekken zorgde de wind voor aardige golven. Bart en Nicole lieten zich niet kennen en hielden keurig koers. Evelien en ik kregen een golf achterop, die door het gewicht van de beladen kano de kuip in liep?koud? Gelukkig bleef het bij natte kleren en konden wij gewoon verder varen.

Via de Ate gracht vervolgden wij de tocht over het Ringwiel. Een korte stop in het dorpje Sandfirden. Een kerkje met een paar huizen eromheen, omringd door water. Anne en Berend meenden op internet te hebben gezien, dat er een doorsteek zou moeten zijn vanaf het Ringwiel naar Oudega. De plek waar wij Lidy, Henk, Gijs Jan en Diederik zouden ontmoeten. En wellicht de beste plek voor een overnachting. Zonder veel moeite werd de doorsteek gevonden en leidde een kleine sloot ons naar Oudega. Op de eerste brug stonden Gijs Jan en Diederik al op de uitkijk. Lidy en Henk hadden de kano?s bijna vaarklaar en sloten zich bij ons aan voor de korte afstand tot camping De Bearshoeke.

Op een keurig veldje konden wij de tenten plaatsen en de vier blokhutten, die tussen ons en het meer stonden, bleken niet verhuurd. De houten terrassen aan de voorzijde van de hutten, lagen uit de wind en waren voorzien van grote picknick tafels. Heel wat beter vertoeven, dan bij de tentjes. Eten en borrelen. Een toost op Yvonne Both en Leo de Jong.

Zondag morgen ontbijt aan de picknick tafels en opbreken. Het was kil, maar de Oudegaaster Brekken lag uitnodigend bij. Een oversteek richting een kleine watermolen en vervolgens de doorsteek zoeken naar de Blauwhuister Pollen. Aanvankelijk kozen wij niet de juiste route en kwamen via een verkeerde Pol in een sloot, die uiteindelijk bij een dammetje ophield. Koffiepauze op de dam en de jongeren op verkenning naar het nabij gelegen dorpje. ?Blauwbekken op de dam?. De verkenners bevestigden ons vermoeden en er zat niets anders op, dan terugvaren naar de eerste Pol en van daaruit opnieuw beginnen. Met de wind in de rug werd de tocht voorspoedig vervolgd. Via Greonterp en Dedgum, kwamen wij op de Workummer Trekvaart uit. Met de kano voeren wij bij Greonterp vlak langs een bijzondere klokkenstoel, zoals je die in een aantal Friese dorpen kunt zien.

Op de Workummer trekvaart brak de zon door en het laatste stuk van de tocht tot Workum was heerlijk. Voor de jongeren misschien wat lang. Hoewel.. Bart Kers voer als eerste Workum binnen. Alle spullen weer in de auto, de kano?s op de botenwagen en de auto van Lidy en Henk ophalen in Oudega. Al met al was het half zeven toen wij Workum uit reden. Toch maar even een stop voor een hap bij de MacDonalds in Lemmer. Onderweg verloren wij de familie Kers met botenwagen uit het oog. Uiteindelijk bleken zij ruimschoots als eerste in Lochem terug te zijn en konden wij aan het opruimen van de kano?s in het botenhuis niet veel meer bijdragen. Rond 9.45 uur gingen we allemaal tevreden naar huis. Zo?n weekend in oktober blijft toch verrassend leuk.

Riviertje de Lippe

Met een beperkt gezelschap bestaande uit een drietal personen zijn we zondagmorgen de heenreis aangevangen voor onze geplande wildwatertocht. Doel was het riviertje de Lippe gelegen in het Noordelijke gedeelte van het Ruhrgebied tussen Wesel en Dorsten. Een relatief korte reisafstand van een ruime uur, dit zeker in vergelijking tot het ons meer bekende Neuss.

De Lippe is een rivier welke nog niet eerder bevaren was door deze leden van Njord. Het was dan ook even zoeken naar een geschikte plek om de kano?s te water te laten gaan. Met goed geluk hadden we wel direct een juiste plek gevonden. Ideaal voor de samenstelling van deze ploeg. Voor onervaren onder ons was het goed om vertrouwd te raken met het wilde water. Voor de meer ervaren Eric waren er voldoende mogelijkheden om zijn kunsten ten toon te spreiden. Dit nam echter niet weg dat menigeen de waterspiegel van de andere kant kon bekijken. De lage waterstand gaf heel golfslag en maakte het hierdoor moeilijk om de kano recht te houden.

De Lippe is een rivier waar veel kanosport bedreven wordt. Meerdere vervallen zijn uitgezet en voorzien van de nodige piketten. Stroomafwaarts zijn we uiteindelijk terecht gekomen bij de lokale kanovereniging, alwaar de mogelijkheid bestond om over te stappen op het Lippe-Seiten-Kanal en hierover de tocht terug te varen naar de opstartplaats waar ons transportmiddel geparkeerd stond. Gezien de grote binnenvaart was het toch wel even oppassen geblazen met de forse golfslag van de diverse binnenschepen.

We hadden de smaak in ieder geval goed te pakken en besloten stroomopwaarts een andere locatie op te zoeken. Dit op advies van de lokale Duitse collega watersporters die de rivier beter kenden en ons verwezen naar een plek gelegen achter Dorstel. Dit was zeker niet mis gezien de krachtige golfslag en de sterke stroming. Een traject waar enige ervarenheid zeker op zijn plek was. Al met al kunnen we terugkijken op een enerverende dag en een rivier die zeker de moeite waard is om nog eens vaker te bezoeken.

Eric van Cappelleveen
Tobias van Cappelleveen
Ruud van Vliet

Het is maandag ochtend heel vroeg, ik word wakker van de bakken water die uit de lucht komen. Ik kijk op mijn klok, 5 uur, ik draai me nog eens om en denk tevreden ,zo dat hebben we gelukkig gisteren niet op ons dak gekregen.
Het is zondag ochtend, tegen 7 uur opstaan en alles alvast klaar maken voor de grote tocht voor mij en de kleine tocht voor de jongens. Er was schitterende weer beloofd door de weervrouw-man. Om kwart over 8 de jongens afgeleverd bij Gabrielle en Berend mee genomen naar het botenhuis. Het boten laden was binnen het kwartier klaar. Guus en Marlies hadden hun gisteren gekochte Canadees al boven op de auto liggen. Met twee auto s en 7 personen togen we richting Schalkhaar-Frieswijk. Marlies en ik hebben even een klein stukje gependeld en we konden starten.
De Soester- en Zandwetering valt onder het waterschap waar Guus werkt, voor hem zeker een must om de hele tocht te varen en natuurlijk hun net gekochte Canadees uitproberen. Hij ziet er mooi uit en bleek goed te varen. Rick en Koen vermaakten zich met het verzinnen van een naam, welke het is geworden heb ik nog niet gehoord.
De Soesterwetering was hier zo smal dat we goed in moesten stappen want we konden er niet keren. Nabij Klooster Sion stonden in het nabij gelegen weiland wel 20 vrijwilligers, te wachten op de drukte, zij hadden een open boerderij dag. Gelukkig was het op het water erg rustig en konden we heerlijk genieten. Al gauw vernamen we dat er hier erg veel grote vissen zwemmen, grote snoeken en karpers. Op een gegeven moment naderden Remco, Berend en ik al kletsend een brug. Even in houden dacht Berend anders heb ik geen ruimte . Remco en ik waren al onder de brug door toen we een behoorlijk geplons achter ons hoorden, oh nee! dacht ik, Berend gaat om. Maar nee er hadden twee enorme vissen z n lawaai net naast Berend, dat het net leek alsof Berend om ging. Later hoorden we dat er zelfs een snoek of karper over de kano van Nicole was gedoken. Ik denk dat Nicole liever had gehad dat het dolfijnen waren. Vanuit het water hadden we goed zicht over de naast gelegen weilanden met hun koeien, ganzen en (roof) vogels. Je ziet net iets meer dan vanuit de Berkel. Het water is er zeker in het begin wel smaller dan in de Berkel. Er zaten veel stuwen in, dat wist ik, toch viel het me mee. Het scheelt trouwens wel of je vier kano?s over moet dragen of zeventien.
Guus had een toys for boy?s bij zich. Een gps in dit geval, zo wisten we na onze eerste stop dat we al 5.6 km. gevaren hadden.
Ondertussen zou Gabrielle haar vuurdoop beleven in het vaarleider zijn. Zij zou de kleine tocht begeleiden, hier namen 4 volwassenen en 9 kinderen aan deel. Net voorbij Boskamp, bij de stuw zagen we de drie auto?s en de trailer staan.
Het was 13.00 uur. Hoe laat zouden hun vertrokken zijn? Dat kwamen we te weten toen wij weer te water gingen. Op de rand hadden zij 12.40 staan. Nou dan varen we ze zo achterop dacht ik. Gelukkig aardig goed getimed, want dat was toch wel een gok. En ja wel hoor, even later belt Gabrielle: We zitten te pauzeren bij de volgende stuw. Dan zijn we er met 5 a 10 min., was mijn antwoord. En zo konden we de rest van de tocht samen varen.
Even later kwamen we door een prachtig stuk met schitterende grote bomen. Dit hoort bij landgoed Hoenlo. Sommigen waanden zich in de jungle toen ze door een treurwilg vaarden, niet waar Liset.
Oei, Oei, een zwaan!!. En zie, daar gingen 20 kanovaarders netjes achter elkaar. Gelukkig het ging goed.
Nog een paar lage bruggetjes nemen, voor de kinderen geen probleem, maar Guus en Marlies en de volwassenen hadden er meer moeite mee. Nog even leek het erop dat het zou gaan regenen , maar nee het bleef bij een paar druppels.
We kwamen door Diepenveen en Deventer was al in zicht. Nog een laatste overdraging en meteen pauze. Er werd zelfs nog even gevoetbald door de kinderen, we hadden tenslotte een elf tal bij ons. In Schalkhaar nabij het AZC was ons eind punt. Guus had 21.1 km. op zn gps gemeten voor de lange tocht.
Met het ophalen van de autos was het wel leuk de plekjes tegen te komen waar we gevaren en overgedragen hadden. Zo konden we het vanuit een ander perspectief zien.
Het was voor een ieder een geslaagde tocht. Voor de kinderen een prima afstand en gezellig met elkaar kunnen varen en kletsen en genieten van de natuur en het mooie weer. En hetzelfde geldt voor de lange afstand.
Wellicht is het iets om het nog een keer zo te doen , maar dan de andere kant op.

Hier dan een verslagje van de Veluwe-Ralley 2006.
Zoals de meesten van jullie weten heb ik problemen met schrijven dus heb ik aan mijn
moeder gevraagd om me te helpen. Daar gaan we dan:

Om vijf uur liep mijn wekker af want mijn vader zou me om halfzes komen ophalen.
Ik kan je vertellen dat dat erg vroeg is. Gelukkig hoefde ik niet voor drinken en
broodjes te zorgen want dat wordt altijd door mijn moeder verzorgt ook als mijn vader niet meegaat. Dus was de gehele familie Prins voor dag en dauw uit de veren. Meestal
protesteerd mijn moeder bij dit soort tijden, maar deze keer iets minder daar de tocht naar
haar en mijn geboorteplaats zou gaan.
Op dus naar Lochem , waar Hans en Berend reeds aanwezig waren en natuurlijk ook Mevr. Kers die ons samen met mijn vader naar Giesbeek zou brengen.Nadat de kanos
geladen waren en natuurlijk ook Lidy, Eric en Ricco gearriveerd waren kon de tocht naar het vertrekpunt beginnen . In Giesbeek voegden zich er nog twee kennissenvan Eric bij
onze groep welke ook een deel van de tocht met ons mee zouden varen.
Het was ondertussen ongeveer kwart over zeven en de start voor de 50 km was precies
om acht uur door een Nederlandse mevrouw met een Duits accent.
Eerst was het een drukte van belang maar allengs vielen de groepen wel wat uiteen.
Op een normale rivier varen is toch anders al zou het maar zijn door de passerende
vrachtschepen ik meen dat er ons zo?n vier of vijf gepasseerd zijn. Voor de lunch
hebben we twee keer een drink pauze gehouden. Het is wel leuk om dan anderen te zien passeren. Toen we Zutphen voorbij waren had iedereen wel trek en zijn we aan onze meegenomen broodjes begonnen.Hierbij voltrok zich nog bijna een kleine ramp.
Berend was zo druk met het nuttigen van genoemde maaltijd dat hij helemaal niet door had dat zijn kano andere plannen had en bijna zelfstandig naar Deventer dreigde te gaan,Gelukkig kon hij hem nog precies op tijd pakken , want laten we eerlijk zijn ziet
U Berend naar Deventer zwemmen ?????
Gelukkig hebben we verder geen problemen gehad en na Zutphen kwam Deventer dus ook al snel in zicht waar, nadat we onze medailles in ontvangst hadden genomen mijn vader met de aanhanger klaar stond en de boten voor de terugtocht weer opgeladen konden worden Even later arriveerde Mevr. Maarse voor de bemanning, zodat na het afladen en schoonmaken iedereen tevreden en voldaan naar huis kon gaan alwaar ik
na het eten van een patatje lekker vroeg ben gaan slapen.

Met 4 mannen op pad?

Zaterdag 16 sept jl. was het dan zo ver. Op weg naar Den Helder om te kijken of we met een gids over het Marsdiep Texel zouden halen. Onderweg hebben we Nico en 4 zeekajaks opgehaald. Voor Eric, Leo de Jong, Henk en ikzelf, Sangita. Het was heerlijk weer, en dus een prima weekend om naar Texel te varen. Voor ons allen een nieuwe ervaring. Om de zenuwen een beetje te minderen, zijn we onderweg langs Arend Bloem gereden en een nieuwe peddel etc gekocht. Zodat het daar in ieder geval niet aan kan liggen, mochten we in nood op de wilde waddenzee zitten.

Naar Huisduinen gereden,(dichtbij Den Helder) de spullen uitgepakt en in onze eigen kano gepakt. Met een stroopwafel er bij, werd ons uitgelegd waar er allemaal niet aan gedacht moet worden als je op de Waddenzee vaart. Texel en de zandplaat Noorderhaaks lijken heel dichtbij als je nog veilig op de wal staat. Maar we werden al snel uit de droom geholpen met het bericht dat we absoluut niet rechtstreeks daarheen konden varen. Er moest rekening worden gehouden met stromingen, die net zo hard zijn als je kunt varen. Dus als je tegen de stroming invaart, stja… dan kom je niet vooruit. Dus ik had al snel door, dat ik maar goed naar Nico moest luisteren, want alleen zou ik dus nooit aan de overkant gekomen zijn.

Het plan was dus om eerst naar Texel (Oudeschild) te varen, ongeveer een uurtje of 3, als we daar dan aangekomen waren, zou het getij gekeerd zijn en de stroming dus 180 graden gedraaid. Op Texel wat zoet water gehaald en toen, weer dezelfde kant op waar we vandaan kwamen. Zo kun je de tijd wel vullen en waarschijnlijk d?gen blijven varen. Zinloos? Ach, het was een mooi gevoel, om te varen op een uitgestrekt stuk water en zo af en toe een zeehondje tegen te komen. Ook op een boei klimmen is toch iets wat je niet elke dag doet. En de zonsondergang was zeer de moeite waard.

Aan het eind van de middag aangekomen bij ons nachtverblijf. Bestaande uit zand en zand. Het was de zandplaat Noorderhaaks waar we ons tentje mochten op zetten. Het was ons eigen onbewoonde eilandje aangezien er verder ook geen andere mensen waren. Enkel een zeehondje wat langs zwom.
Wat eten gekookt, en nog een stukje gelopen op dit unieke plekje. Vroeg naar bed gegaan, terwijl de mannen nog discussies hadden over oude mannen dingen.

’s Ochtends rustig wakker worden en er werd verteld dat we rond de zandplaat gingen varen, en dan de oversteek maken terug naar Huisduinen. Rondom het eiland zaten erg(!) veel zeehondjes die ons net zo nieuwsgierig vonden als wij hen. Overal kwamen kopjes boven het water uit en ze durfden in de loop van de tijd steeds dichterbij te komen. Ook zwommen ze vaak stukjes mee en kwamen ze bijna op aaibaarheids afstand. De oversteek verliep soepeltjes en op het open water merkte je hoe ontzettend hard de stroming was. Dus we waren alweer snel in Huisduinen waar we de kajaks hebben uitgepakt, op het dak gedaan en weer richting huis met een leuke ervaring rijker!

de Muhlenbach: een spirituele ervaring

De aankondiging om op 10 september de Muhlenbach te varen was niet voor niets scherp geformuleerd. Wie wil niet op avontuur cq. een avontuurtje met Yvonne? Menigeen had de door Yvonne georganiseerde tocht op de Goorbach nog in gedachten. Bij plus 2 graden werden toen de geplande 2 uurtjes kanoplezier 5 uur prachtig ploeteren op een met takken overgroeide beek.
De aanmeldingen voor de Muhlenbach waren voorspelbaar. Echte avonturiers. Toevallig alleen mannen. Hans, Eric, Berend, en Leo begeleidden Yvonne.
De Muhlenbach was op de instapplaats paradijselijk schoon en helder. Door het instapen verjoegen we een waterslang. Of was het de slag des verderfs?

Bij een poging van Hans om vooraf de beek te verkennen had hij alleen het in- en uitstappunt kunnen vinden. Logisch, want de beek gaat bijna overal door ongerepte natuur.
Mediterend en peddelend sprong een ree weg van de kant van de beek. Wat deed die ree daar? Was dit de oversteekplaats waar Boeddha zijn verlichting bereikte ?

Een lastige instap na een stuw; waarna het weer rustig verder gaat. Een lichte stroming. Lage takken Over of onder boomstammetjes door, en dan ineens???Wat zweeft daar door de bomen ? Lou de palingboer? Ach nee, het was een gewoon eekhoorntje.

Ver weg van alle drukte. Ver weg met je eigen gedachten. Het was een fantastische tocht. De geest komt zo?n dag tot rust en gelouterd keerden we huiswaarts. Na zo n dag peddelen in het paradijs was een afsluiting met een glas italiaanse wijn met drijvende frambozen zeker gepast. Het terras van Adams place; een aanrader voor hen die zonder zonden zijn.

En degenen die thuisbleven: zij hebben een dagje paradijs gemist. Maar al heel lang is bekend dat die plek dan ook niet voor iedereen toegankelijk is. Dank gaat uit naar de onzichtbare hand die ons leidde op deze spirituele dag; dank aan Hans en Yvonne.

Het was wel effe vroeg opstaan, maar op zondagochtend stonden we toch om ?uur bij de achteringang van het zwembad in Vorden (** en ** juli).
Afgelopen voorjaar zijn wij, halverwege de kanocursus lid geworden van de vereniging. De eerste les in het zwembad hadden we hierdoor gemist. Dit was voor ons dus een mooie kans om te leren wat te doen bij het omslaan van de kano en hoe je moet eskimoteren (niet dat we dat nu kunnen hoor?).
In het begin was het water wel even koud, maar later kwam de zon door en werd het echt lekker in het water.
In het begin was het wel een beetje onwennig in de kano en dan bewust omgaan, maar al snel was het alleen maar leuk!
We weten nu wat te doen als we omgaan en hoe je weer overeind zou kunnen komen, niet dat dat al zelfstandig lukt, maar het begin is er?
Na afloop was er nog even tijd over voor wat kanopolo, wat ook erg leuk was. Alleen met helm op omslaan is toch nog weer even anders dan gewoon omgaan.
Omdat het mooi weer was ging het zwembad al vroeg open en moesten we dus optijd met de kano?s het water uit, wat wel jammer was.
Al met al was het voor ons een erg leuke ervaring en we gaan zeker een volgende keer weer.

We begonnen later dan verwacht . Eerst moesten we nog de auto wegbrengen. En daarna gingen we pas in de kano?s. We waren in totaal met zijn 9enen. Dat is niet veel als je zo?n leuke tocht maakt. Nicole Gabrielle berend en Bart konden het tempo niet bijhouden. Dus wij gingen maar tot Gorssel en de anderen gingen door tot Deventer. We kwamen ongeveer gelijk aan maar wij wisten dat niet dat hun er al waren dus na een half uur wachten gingen Bart en Gabrielle een stukje wandelen richting de weg en toen zagen we opeens de auto van Eric voorbij gaan en begonnen te zwaaien Ze zagen ons niet maar gingen wel de weg in waar wij stonden. Dus konden we de auto opladen en gaan. Toen we bij de auto kwamen was het al rond elven. We hadden hartstikke honger en we stonden dicht bij een Mc Donalds, dus hebben we daar wat gehaald. Wij hebben allebei 2 big-macs opgegeten. Toen zijn we naar het botenhuis gegaan om de boten af te laden.

Bart en Nicole Kers

Een extra ingeplande tocht, mooi weer en dito voorspellingen, geen andere verplichtingen, … dus opgeven maar voor een tocht op de IJssel. Boten laden op zes uur, een beetje gehaast maar toch mooi op tijd voor het botenladen bij het clubhuis. Een leuke groep deelnemers staat al te trappelen, de boten worden dan ook snel geladen en we reizen af naar Zutphen. Onderweg wordt nog even telefonisch met Leo, die apart reist, de instapplaats afgestemd. Voor het gemak even op elkaar te hebben gewacht voor het CS zijn we afgereisd naar de instap locatie.

Na lekker in de schaduw op de kademuur te hebben genoten was ook de transfer van het rijdend materieel geregeld. De tocht kon beginnen. Niet alle meteorologische voorspellingen zijn juist maar deze avond klopte hij wel en zoals aangegeven was de wind gedraaid en kwam uit noordelijke richting. Met de stroom mee maar de wind tegen vertrokken we richting Deventer. De wind dreef echter al snel de groep uit elkaar en er werd besloten te splitsen. Familie Kers zou tot Gorssel varen en de rest zou in eigen tempo doorvaren naar Deventer.

Om bij het eindpunt te komen moest eerst nog een stukje Slinge worden bedwongen waarbij niet iedereen het geheel droog heeft weten te houden. Een stuk met enige hindernissen, eerst een lastige uitstap, vervolgens een keerwand vlak onder het waterniveau en hier en daar nog een zandbankje. Toen we het eindpunt hadden bereikt begon het al aardig schemerig te worden en zijn snel alle spullen geladen en is de speurtocht ingezet naar de rest van de groep.

Het was inmiddels al donker geworden toen we in Gorssel de rest van de groep weer hadden gevonden. Na alle spullen te hebben geladen en de jongeren onder ons hebben gecomplementeerd met de prestatie is wederom de groep gesplits ditmaal om logistieke redenen. De auto’s werden uit Zutphen opgehaald terwijl de rest op een, inmiddels gesloten, terras heeft doorgebracht genietend van de mooie avond. Na hereniging hebben we ons zelf maar verwend met een traktatie van de Mac. Op dit nachtelijke uur bleek alleen de Mac drive nog open te zijn. Gezien het feit dat de poort niet is berekend op kano trailers hebben we deze voor de gelegenheid maar even omgedoopt tot Mac Walk. Na de, welverdiende, consumptie te hebben weggewerkt, reste ons nog de terugreis en het afladen van het materiaal. Moe maar voldaan en terugkijkend om een mooie tocht ging ieder huiswaards.

Gerald