TOCHT op de REGGE
Met een flinke club (16 personen, waaronder 3 kinderen) gaan we op pad.
Een stralende dag…..

De opstapplaats is in Rijssen, bij de zgn. Pelmolen, een prachtig gerestaureerde molen. Ernaast is de ligplaats van de Enterse Zomp, een platte schuit, die vroeger voortgetrokken werd door paarden over de jaagpaden. Nu wordt hij gebruikt als toeristisch attractie.

De Regge stroomt hele stukken door puur natuur zonder wegen erlangs of anderszins mensen in de buurt. Heel rustig, waardoor een aantal van ons zelfs een ijsvogeltje heeft gezien, scherend over het water. Momenteel wordt er een fietspad aangelegd vanaf Enter langs de rechter oever van de rivier. Dit pad moet gaan aansluiten op het bestaande fietspad bij Nijverdal.

Bij de eerste rustplek, een grasstrook langs het water, stond een geweldige klimboom pal aan de rivier met overhangende takken boven boven het water. Onnodig te zeggen dat dit voor h??l veel plezier zorgde voor de jonge klimapen. Regelmatig dachten we dat een tak het zou begeven, edoch niemand haalde een nat pak. Tijdens deze pauze klom er ook een ?verstekeling? aan boord. In de vorm van Koen, de jongste zoon van Guus en Marlies, die aanvankelijk met Guus aan het fietsen was maar toch wel graag mee wilde varen met zijn moeder. Hij liet zich co?peratief vervoeren in de Canadees van Henk en Lidy, bij Diederick.

Even verderop zorgde een stuwtje met vistrappen ernaast voor een spannend element. Eric waagde zich er als eerste af en na enige aarzeling volgde menig ander. Zelfs de ?Groeneveld? Canadees overleefde dit experiment, na eerst voor alle zekerheid de kids geloosd te hebben!! Een leuke en spannende onderbreking. Ook hier pauze gehouden om sommigen in de gelegenheid te stellen n?g een keer te gaan. In Nijverdal is de bebouwing zo ver van het water dat je nauwelijks in de gaten hebt dat je door een stad vaart.

Ricco, die vroeger in Nijverdal gewoond heeft, vertelde dat de Regge toen een echte stinksloot was. Na uitbaggering van de rivier en het verdwijnen van een afvalwaterlozende fabriek is de situatie flink verbeterd.
Het eindpunt van deze zeer gezellige en fraaie tocht was bij een P (parkeerplaats) even voorbij Hellendoorn.

TOCHT OUDE RIJN 10 April 2005.
Zondagochtend vroeg op. Een beetje druilerig weer met motregen.. Nog even heb ik getwijfeld of we de tocht wel door moesten laten gaan, maar toen het toch droog werd, was er geen twijfel mogelijk. Vandaag zou ik mijn eerste kanotocht van dit jaar varen. Om 8. 20 uur was ik bij het botenhuis. Anne en Remco Prins waren er al en Hans Maarse, waarmee ik had afgesproken, dat hij zou rijden, arriveerde kort daarop. Samen vlot de kano?s geladen en op naar Elten, waar we Gert Jan Ruesink bij ons startpunt zouden treffen. Een mooie autorit bij bewolkt, maar droog weer. Al enkele dagen zaten de weersverwachtingen er helemaal naast. Er werd voor dit weekeinde regen, hagel en onweer voorspeld.

Net buiten Elten moesten we wachten voor de ?spoorbomen? of wat daarvoor door- gaat. Een soort ?hekken? van rood wit gestreept lint, die met de hand bediend worden. Hans veronderstelt, dat er een stoomtrein of iets dergelijks zal komen vanwege deze ?gelegenheids-spoorbomen met de bedieners? erbij. Ik constateer dat er kennelijk nog iemand is die vanochtend wil gaan kanoen, omdat ??n van de auto?s voor ons een kano op het dak heeft.. Na enkele minuten zegt Hans: ?Is dat Gert Jan niet met die kano op het dak?? En ja hoor, dat was hij. Niet zo toevallig dus. Vervolgens passeert er op de overgang een gewone sneltrein en Gert Jan weet even later te vertellen, dat hij vorig jaar ook al voor dezelfde flexibele bomen moest wachten voor een passerende trein. Vreemde overgangbewaking hebben die Duitsers.

Na net over de grens weer in Nederland aan de weg van Elten (D) naar Lobith (N), de boten afgeladen te hebben, moesten Anne en Remco wachten tot de anderen ??n van de auto?s en de botenwagen naar het eindpunt hadden gebracht. Ik ging ook mee, omdat het eindpunt lastig te vinden was en ik het per slot vorig jaar ook had gevonden. We vonden het vlot, ondanks een keer een verkeerde afslag,

Bij terugkomst bleken Remco en Anne alle boten al klaar te hebben gelegd bij een gunstige instapplek. Na een korte (vanwege de koude wind) koffiepauze konden we tegen 11.30 uur vertrekken. Op het water tussen de rietkragen bleek het aanmerkelijk meer beschut en aangenamer van temperatuur en zeker als je in beweging bent, was het gewoon lekker.

Tijdens het varen, met Remco voorop, konden we genieten van het mooie landschap, het water, de paarden in de weilanden en op de dijk en vooral ook van de vele watervogels, zoals zwanen , ganzen, eenden, waterhoentjes en nog verschillende anderen die ik niet bij naam ken. Ook zagen we een flinke dikke wilgenboom, waar de stam tot aan het midden was doorgeknaagd door bevers.

Bij onze stops heb ik, terwijl de anderen gezellig zaten te kletsen, de gelegenheid te baat genomen om mijn voorraad brandnetelthee aan te vullen met flink wat mooie jonge exemplaren. Hans en Anne hebben enkele van de vele muskusrattenkooien, die we onderweg tegenkwamen, aan een inspectie onderworpen en geconcludeerd, dat ze momenteel dicht zaten en dus buiten gebruik waren. Waarom? Dat weten wij niet. Tijdens het laatste stuk van de tocht begon het wat te miezeren (in de middag zouden er opklaringen komen), waardoor we een geplande tweede stop oversloegen.

Deze tocht, door afwisselend waterlandschap, eindigde in de Jezuitenwaai, een soort meertje aan de Oude Rijn. Aan land gekomen moesten we de boten nog de dijk op en af dragen om bij de kanowagen te komen. Bij dat laatste moesten we wel even opletten, vanwege een heel glibberig (door het vochtige weer) paadje, waar ik natuurlijk toch op uitgleed. Gelukkig had ik mijn multifunctionele kleedje bij me, waardoor ik ook op de terugweg in de auto van Hans mocht plaats nemen.

Maar voor die tijd werden we onder aan de dijk nog opgewacht door een mijnheer in een terreinwagen,die de eigenaar van het meertje en de aangrenzende grond bleek te zijn. Na onze kanowagen te hebben gesignaleerd aan zijn paadje, wilde hij ons graag vertellen, dat hij liever niet wilde dat wij daar aan land gingen. Niet om ons, maar om te voorkomen, dat anderen het zien en binnen de kortste keren hordes kano?rs op zijn priv? terrein aan land gaan, met alle risico?s van dien voor zijn eigendommen.

Tegen 17.00 uur arriveerden we volgens planning moe maar voldaan (Remco en ik konden onze ogen onderweg niet openhouden) bij het botenhuis.

We kunnen een ieder aanraden, eens kennis te maken met dit gebied. Maar let op, voor wie deze tocht ook of nog eens wil maken, je moet dan doorvaren tot aan het gemaal en daar uitstappen, of een stukje eerder bij de brug over het water tussen Oud Zevenaar en Pannerden. Bij de laatste optie mis je toch een uniek stukje van dit mooie landschap.

Het waterspektakel en kanopolo was nog niet koud voorbij of zes enthousiastelingen waagden zich op zondag 13 maart aan het echte werk terwijl de winter nog niet echt voorbij was. Een surfpak was dan ook verplicht en dan is het zelfs als je omgaat niet te koud. Maar als je ?s ochtend de voordeur achter je dichttrekt en 3 graden op de thermometer ziet staan, denk je wel even waar ben ik aan begonnen. Al snel kwam er evenwel een dun zonnetje door en na wat logistiek reden Henk Groeneveld, Marlies Dekkers en Eric van Capelleveen naar de ontmoetingsplaats nabij Winterswijk. Daar troffen ze Leo de Jong en Yvonne Both en een introduc? luisterend naar de naam Leon. We reden vandaar door naar de vistrappen in de Bovenslinge. Ons doel was spelevaren in de stroomversnellingen in de vistrappen. Zaterdag had het fors geregend, dus we hoopten op een redelijke waterstand en waterafvoer. En dat kregen we. Na goed ingepakt te zijn, reddingsvest en helm aangedaan te hebben schoven de wildwaterkano?s ??n voor ??n het water in. En dan blijkt het zwembad toch net even anders dan deze vistrap.

Een enkeling draalt wat voordat de eerste passage door de stenen en watervalletjes van 20-40 cm hoogte verschil genomen worden, maar al doende leert men snel en vervangt enthousiasme de lichte huiver snel. We leren behalve het afdalen ook het in de stroom blijven liggen, gebruik makende van het keerwater. Ook klimmen we als het ware de vistrap omhoog, door met een aanloopje behendig tegen de stroom op te varen. Terwijl we stroomafwaarts zakken, leren we tussen twee trappen te keren en zo ontwikkelt zich snel behendigheid. Om beurten slepen we elkaar langs de kant soms door de stroomversnellingen heen om zo de passages meermalen te kunnen nemen. Na een poosje lonkt de koffie en daarna dalen we af naar de tweede visstrap. Die ligt net na een bocht en blijkt goed af te varen te zijn, maar opvaren blijkt een stuk lastiger. Zelfs Leon , die zich ontpopt als een echte fanaat, komt hier niet verder dan twee trappen. Enfin, dan maar, uitstappen en omlopen. Net boven de vistrap kunnen we makkelijk weer te water en we varen stroomopwaarts terug naar de eerste vistrappen. Na het schoonmaken van de boten en een warme kop koffie kijken we terug op een lichamelijk uitdagende, maar leuke ochtend spelevaren, waarin we het geleerde van het waterspektakel in de Beemd in praktijk hebben kunnen brengen. Deze locatie blijkt een aanrader en als er genoeg water is en het geen visbroedseizoen is dan kunnen we hier zeker vaker terecht. Neuss wordt onze volgende bestemming en daar is iets meer verval en stroming, maar niettemin ook goed te doen voor beginners.

Na een late oprisping van de winter kwam de lente wat later en wel op precies 20 maart, net een dag te laat, want Remco Prins, Hans Maarse, Leo Lucas en Lidy en Henk Groeneveld togen zaterdag 19 maart naar het natuurreservaat De Wieden. Een prachtig natuurgebied wat ook in de winter de moeite waard is om door te varen. Zie daarvoor ook de fotoreportage op deze site. Helaas liet de zon het afweten, maar het bleef droog. In die tijd van het jaar ziet de Wieden er heel anders uit dan in de zomer. Kijk je in de zomer tegen hoge rietkragen aan, nu kon je goed van je af kijken omdat de rietsnijders erg actief waren. De sfeer is dan ook duidelijk anders. Geen toerist te zien, maar wel alleen rietsnijders. Op een bepaalde manier is dat wel gezellig. Over De Wieden ligt een bepaalde rust en hier en daar kom je enkele rietsnijders tegen. De Wieden ziet er in deze tijd van het jaar heel fraai uit. Overal zie je opgestapelde bossen riet, hier en daar smeult een vuurtje, de kleur van het landschap is misschien wel eentonig, maar overwegend wel mooi licht geel. Erg jammer dat het zonnetje er niet bij scheen, maar het verveelde geen moment. Tijdens de koffiestops aangenaam zitten tegen de rietschoven, even in een andere wereld en toch nog zo dicht bij huis.

De Njord vaarders kwamen die dag in gesprek met een rietsnijder, die wist te vertellen dat 70% van het riet dat in Nederland wordt gebruikt wordt ge?mporteerd vanuit het buitenland (voornamelijk Oost-Europa). Deze rietsnijder is in de winter zes dagen per week bezig met dit werk en het is geen vetpot doordat het ge?mporteerde riet de prijs drukt. Wel is de kwaliteit beter van het Nederlandse riet, wat te maken heeft met de maaitechnieken en de verwerking. Maar ook die voorsprong is men aan het verliezen, doordat men in het buitenland ook de kneepjes van het vak steeds beter begint te beheersen.

Maar er werd niet alleen op De Wieden gevaren. Om wat kilometers te maken werd er nog een aardig ommetje gemaakt. De route zag er zo uit:

Startplaats: vanaf de Arembergerweg de Arembergse gracht op richting Zwartsluis.

Linksaf de Oostelijke wetering op; aan het einde van het rechte deel rechtsaf een doodlopende arm in, welke nog een heel eind in te varen is totdat men vlakbij de N334 uitkwam; vervolgens het hele stuk terug en de Schutsloterwijde op; vervolgens ten N-O van deze plas onder de Belterweg door, de Belterwijde op; deze werd helemaal afgevaren tot op de Boschwijde; vanwaar de Wieden werd ingevaren richting de plas Vossebelt; vanaf daar via de Dirkswijde richting Arembergse gracht weer op, waarna nog een klein eindje gevaren moest worden naar de startplaats.

150 KM /UUR

Het wordt door velen niet voor waar aangenomen en schuif het maar in de hoek van de sterke verhalen, maar zonder erg veel te liegen, was de gemiddelde snelheid tijdens de Veluwe Rally 150 km/uur. Voor mij voelde het wel zo.

Dit jaar was het eindelijk weer eens gelukt om de C10 te vullen met enthousiaste leden en niet-leden, die de strijd aandurfden met de woeste wateren van de IJssel. Het enthousiasme werd enigszins getemperd door het vroege vertrekuur, maar het lukte mij zelfs om twee lieftallige dames te strikken, om ons ?s morgens om 6 uur al naar Giesbeek te brengen en zelfs ?s middags weer te halen in Deventer. Dames nogmaals dank en vergeet niet de bloembollen te poten, anders heb je geen herinnering aan dit heldhaftige optreden. Wij hebben onze medaille verdiend met varen, jullie je bollen met rijden.

Niet alleen hadden we allemaal een ?zilveren? medaille voor 50 km, maar ook de trofee voor de vereniging met de meeste inschrijvingen. Hoera, hoera we staan weer op de kaart.

De dag begon kil en koud, maar al snel werd het beter en genoten we van een prachtig rustige dag met weinig wind. Het was wel even zoeken naar de start, omdat deze dit jaar niet meer op de gebruikelijke plek lag, maar we op een andere camping vertrokken. Parkeerplaatsen naast de instapplaats zijn ideaal en al snel werd er gewerkt om de Njordees in elkaar te sleutelen tot onze magnifieke C10.

8:15 u. De bemanning van 13 personen had slechts een kleine kilometer nodig om er flink de sokken in te zetten en al snel was de topsnelheid bereikt van 10 km/uur.

We trokken meteen door tot voorbij Dieren, om daar onze eerste stop te hebben. Zutphen deden we dit jaar weer aan en de Bult van Ketje was (natuurlijk) de plek, waar even moest worden gerust. Het was nog maar net half ??n. Een uitgebreide lunch met af en aan varende kano?rs en 3 vissers, die hun stekje absoluut niet wilden verlaten en het in- en uitstappen wat zouden veraangenamen.

Gelukkig voor mij was de vaart er een beetje uit na Zutphen en zakte de snelheid iets af, maar toch waren we al om 15:30 u in Deventer. Volgens mij een nieuw record.

Laten we nu even gaan rekenen:

Afstand: 50 km
Reistijd: 15:15 u? 8:15 u = 7 uur
Rusttijd: 1,5 uur
Vaartijd: 5,5 uur
Snelheid: afstand / vaartijd = 50 / 5,5 = 9 km/uur

Conclusie: Met wat fantasie en gestoei met rusttijden,
het inzakken van de snelheid na Zutphen, is het dus
gewoon echt helemaal en ongelogen 10 km/uur
we waren met 15 mensen dus wordt dat samen 150 km/uur.
Wie biedt er meer??

Vijf waaghalzen varen de Erft af naar de Rhein

Zondagochtend 08:00 uur. De ochtendmist is net geklaard, het zonnetje klimt voorzichtig om hoog na een avond vol regen. Jessica Kuiper, Henk Groeneveld (op de fiets gekomen), Jan Westerink, Guus van den Berg en Eric van Capelleveen laden vier wildwaterboten op om naar de Erft (Neuss) af te rijden. Onderweg bespreken we het feit dat noch Rene Meulenbeek noch Markus ten Zijtveld als instructeurs mee konden. Jan Westerink en Henk Groeneveld, die voor het eerst meegaan, informeren naar de omstandigheden en waar we precies gaan varen. We besluiten eerst bij de Gnader Muhle te gaan kijken en afhankelijk van de drukte en vaaromstandigheden bij de Eppenhofer Muhle te starten. Na een eerste blik rond 10:15 uur (het is wel anderhalf uur rijden) bij de Gnader Muhle, waar een mooie wals/stroomversnelling is, besluiten we de Eppenhofer Muhle op te zoeken. Daar gaan we met vier boten te water, spel wat in de waterval bij de watermolen en dan zakken de ?manificent four? de rivier af, op naar het onbekende en we spreken af bij de waterval bij de brug nabij de Gnader Muhle. Enfin na een uurtje, waarin ik lekker op een bankje in de zon naar voorbijkomende joggers en fietser te heb gekeken, komen de helden voorbij. ?En nog spannende dingen beleefd?? Nou dat viel tegen, maar het was wel een mooi stuk om te kano?n. Bij de brug wisselen we regelmatig, (we hebben immers vier kano?s bij ons en zijn met zijn vijven) en menige waaghals gaat wel eens om in de forse stroming die achter de brug staat. Daar valt het water circa 40 centimeters in een mooie vlakke golf en geeft fraaie beschaafde kolkjes die het mogelijk maken als het ware stil te liggen op het water. De golven drukken je immers van achteren naar voren en aan de voorzijde maak je een mooie boeg golf. Al snel krijgen we gezelschap van een andere Nederlandse kanoclub met instructeur. Daar kunnen we de kunst mooi van afkijken en die geeft ons ook aardige tips. Na een halfuur spelevaren zakken we af naar de wals bij de Gnadermuhle. Daar gaan we eerste in het zonnetje eten, want de maag knort. Henk, (het zit denk ik in de familie) trapt ongelukkigerwijze in een stuk glas en verwondt zijn hiel. Hij had goede kanoschoenen aan, maar hiertegen is geen kruit gewassen. Gelukkig is het geen erg diepe wond, maar hij besluit wel dat hij stopt met varen. Enfin dan wordt je ala minuut fotograaf en chauffeur. We besluiten door te varen en eens te kijken of we de Erft af kunnen varen naar de Sporthafen aan de Rhein. Door de relatief lage waterstand op de Erft (spelevaren in de wals blijkt lastig), is wel een mooi verval en we ontmoeten nog zeven fraaie watervallen/-stroomversnellingen die ook in mooie bochten liggen. We komen daar vrijwel ongeschonden doorheen, hoewel Jan zijn moed bij de dwarse versnelling wel beloond ziet met kopje onder. Niets aan de hand, je stapt uit en je collega?s vangen de boot wel op, als je je peddel maar vasthoudt. Uiteindelijk komen we na al dit plezier (we vinden ons redelijke helden) uit op de Rhein. Dat is een grote rivier als je van de 5 meter brede Erft afkomt. Grote rijnaken doemen op en trekken mooie boeg- en hek golven waar we nog even (wel op gepaste afstand) op dobberen. Henk zit al klaar op de pier en wenkt ons de sporthafen in. We brengen de boten de scheepshelling op (8 meter hoger) en binden het spul weer op de auto. Het is wat later geworden dan we aanvankelijk van plan waren, maar een fantastische ervaring rijker kachelen we weer terug naar Lochem. We proberen de route via Alpen/Wesel tussen A57 en A3 maar die heeft zoveel 70km gebied en stoplichten dat we die voortaan vergeten. Op de terugweg worden al afspraken gemaakt voor de volgende keer op 24 oktober 2004.

PEDDELEN IN HET WATERPARADIJS DE WIEDEN – ZONDAG 4 JULI
Dobberend als een zwaan, omringd door rietkragen en een zee van gele plomp, met alleen het geluid van kabbelende golfjes, het zacht wuiven van het riet en de gevarieerde trillers van de rietzanger en de karekiet . . . . . . Wie het mooiste van de Overijsselse Wieden wil beleven, moet de kano in.

Zo luidde de uitnodiging, om mee te gaan naar de Wieden. En dat was geen woord teveel. We waren met 8 mensen, Anne, Hans B., Hans M., Henk, Lidy, Merel, Remco en Tom. Ondanks dat we soms bijna stillagen, waardoor Lidy en Tom tijd hadden voor een spelletje ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en ondanks, dat het soms zo hard regende, dat we een keer moesten schuilen, was het fantastisch.

We hebben ’s morgens om 8 uur de boten opgeladen en ons klaargemaakt voor een rit van ongeveer 1,5 uur naar Zwartsluis. Daar zijn we het water opgegaan. We hebben onderweg 2 pauzes gehad. Na de lunchpauze hebben Hans B. en Henk een kortere route genomen, omdat Hans B. niet snel voer, waardoor de tocht anders wel heel lang zou duren voor ieder??n. De 6 overgebleven vaarders hebben onderweg nog een (plas)pauze gehad.

We hebben een zwaan, een reiger, roofvogels en natuurlijk eenden en futen gezien. Ook werd Lidy, tijdens de lunchpauze, opgeschrikt door een laagvliegende zwaluw. Overal in het water zag je lelies en andere waterplanten. We zijn door slootjes gevaren, waar je goed in het midden moest blijven, anders zat je zo vast in het riet. Ook zijn we onder laaghangende takken doorgevaren, die striemen op je gezicht maakten.

Al met al was het dus een fantastische dag. Gelukkig is er niemand omgeslagen. Wie niet mee is geweest heeft absoluut iets geweldigs gemist.

Het was zondag 12 september. Half acht ging de wekker al want we gingen een ?tochtje? maken met de kano. Half negen zaten we met een duffe kop in de auto richting Lochem. Voordat we naar Brabant gingen, moesten we eerst nog even Teuni (en haar kano) ophalen in Lochem. Nadat dit gebeurt, was gingen over allerlei binnenweggetjes naar Doesburg en daar gingen we de snelweg op. Het was een aardig eindje rijden dus na een uurtje kwamen wij op de plaats van bestemming aan. Dit was ongeveer 3 meter buiten Nijnsel. Daar kwamen we de rest van de club tegen die op een camping in de buurt hadden gestaan. Toen we na een half uurtje de kano?s afladen hadden en wat gedronken te hebben, gingen we kano?n op de Dommel. Er was zo?n 14 man aanwezig. De tocht was ongeveer twaalf kilometer lang. Na zo?n twee kilometer varen kwamen we een stuw tegen. In die stuw zat een gootje waar we doorheengingen. Onderweg hebben we nog gegeten in een weiland. Bepaalde personen zijn door bepaalde redenen een klein beetje (heel erg) nog nat geworden. Maar dat viel wel weer mee. Na de twaalf kilometer afgelegd te hebben kwamen we bij een brug aan en jawel, daar was het eind van de tocht.
Hier gingen de kano?s uit het water en werden schoongemaakt door de ene helft van de groep, terwijl de andere helft de auto?s op ging halen. Het was een erg mooie dag met een mooie omgeving dus wij hebben erg genoten van de tocht.

Pinksterkamp vond dit jaar plaats aan de oevers van de Kagerplassen, een waterrijk gebied in het westen van het land, in de buurt van Leiden en Warmond. We kampeerden in het dorpje Zevenhuizen, pal aan het grote water. Een prachtplek.Een en veertig man sterk, waarbij de kinderen in de meerderheid waren (21) !!!!! En dat niet alleen, de meesten voeren ook zelfstandig. Een compliment waard. Zaterdag begon goed met stralend weer en een lekker briesje. Reden genoeg om direct vandaag over de Kaag zelf te gaan naar de overkant en het Kaageiland te ronden. Achteraf misschien toch een te heftig begin, zo vanuit ?het niets? het grote woelige water op te gaan. De Njordees aarzelde (zijn we wel voldoende bemand?), Anne (Remco?s vader en een zeer moedige beginneling) verkoos een duik en Daphne had wat startproblemen met de deining. Maar uiteindelijk hebben we deze problemen overwonnen en de rest van de tocht verliep voorspoedig: een stop op Kaageiland met een korte wandeling door Kaagdorp, druk verkeer op de Ringvaart, de rustige slingerende Boerenbuurt, een picknick op een boerenweiland met goed zicht op de zeilboten, het vriendelijke Vennemeertje, kortom een afwisselende tocht met perfect weer.Deze dag ging Lidy niet mee varen. Zij besloot 2 jeugdbootjes voor de vereniging te kopen die in de buurt tweedehands aangeboden werden. En ze kwam er mee terug!! Prachtbootjes voor een goede prijs. Uiteraard moesten deze bootjes een naam hebben en zo werd aan de kinderen gevraagd namen te verzinnen die door een deskundige en geheel onpartijdige jury beoordeeld werden.De held van de dag was zonder twijfel Gijs-Jan. Allereerst omdat hij de gehele tocht voorop gevaren heeft zonder pep-talk van zijn ouders. En ten tweede omdat hij ?s avonds tijdens het spelen gevallen is, daarbij een lelijke wond opgelopen heeft welke zonder t e huilen in het ziekenhuis gehecht is!!! Noem dat maar ?ns niet stoer. ?s Avonds uiteraard weer met z?n allen koffie gedronken met wat lekkers erbij. Het moet gezegd worden: met zoveel kinderen erbij, was de levendigheid ?s avonds groot en het lachen ruimschoots: ooit vlechtjes in Ido?s haar gezien? en al eens eerder een modeshow tijdens pinksterkamp meegemaakt? of een ?koppel? spel gedaan? Zondag. Bewolkt, maar droog weer. Vertrokken voor een tocht door het ?achterland? . Oftewel door de smalle slootjes tussen weilanden, z?nder motorboten, onder superlage bruggetjes door, soms zelfs t? laag voor de Njordees, zodat behulpzame buurtbewoners deze openden. Helaas belemmerden de HSL werkzaamheden de doorgang voor alle soorten vaartuigen ter hoogt van de A4, zodat de geplande lange tocht niet door kon gaan. Mede door het dreigender wordende weer, besloten we om met z?n allen de korte tocht te varen. Een goede beslissing, zo bleek. Vlak na aankomst op de camping begon het te hozen! ?Avonds tijdens het jaarlijkse pannenkoeken bakken ?volgens traditie tijdens een flinke regenbui? werden de namen van de nieuwe boten onthuld: Nemo en Haaienhapje. Met gepaste trots hebben Gijs-Jan en Daphne de beide boten met Kaagwater gedoopt. Maandag wederom stralend weer. Klaar voor een tocht door Leiden. De geplande instapplaats bij de Leidse kanovereniging kon door een misverstand niet gebruikt worden. Maar het nodige speurwerk leverde een goed alternatief op aan de Zijl. De tocht voerde over de drukbevaren Zijl, vervolgens over de singel en tot slot door de grachten in het hart van Leiden. We keken onze ogen uit naar de oude pandjes aan het water, de Lakenhallen, de stadsschouwburg, enz. enz. De terrassen zaten vol, het bekijks was groot. De dag die de kortste had moeten worden, werd uiteindelijk de langste! Af te meten aan de reacties van een ieder bij het afscheid nemen, kan ik opmaken dat het een bijzonder gezellig, gevarieerd en levendig weekend is geweest. Met ook nog overwegend heel goed weer. Kan het mooier??

Yvonne Both

p.s. Het controle bezoek van Gijs-Jan aan het ziekenhuis de volgende ochtend verliep naar tevredenheid: zijn wond zag er schoon uit. Veel succes met je verdere herstel, Gijs-Jan!!

Ik vond het een heel erg leuk kamp. Vooral omdat er zo veel kinderen waren. Dat maakt het extra gezellig. De tochten waren niet te lang en goed te varen. Persoonlijk vond ik de tocht door Leiden het leukst. Dit kwam ook doordat ik met Ido en Sandra in de Canadees van Henk en Lidy mocht varen. We hebben de traditie pannenkoeken bakken in de regen dit jaar in ieder geval niet gebroken!! Ik hoop dat het volgend jaar net zo leuk word!!

Auteur: Kim Veldkamp

Zwerven door het Twiske

Op zondag 14 juli stapten we vroeg in de auto om de tocht naar het Twiske te gaan maken. De naam doet vermoeden dat we in Friesland terecht komen maar niets is minder waar. Het Twiske is een natuurgebied dat net ten noorden van Amsterdam de plaatsen Den Ilp, Oostzaan insluit. Het is een watergebied met vele eilanden en goed ontsloten. Je kunt er spelevaren, zeilen, wandelen, fietsen en natuurlijk ook prima kano?n. Hoewel het ?s ochtends nog fris was, werden de boten snel afgeladen en te water gelaten. In een grote groep voeren we eerst door de ontelbare kreken die het gebied groot is, Elke bocht had weer een verrassing in zich. Gelukkig hadden we een gids die wist waar de paaltjes stonden. Zo kwamen we, inmiddels met een zonnetje op de hoofdstroom van het gebied terecht, die ons naar de dijk bracht. Daar was het klunen geblazen. Ook was het oppassen geblazen want er schoten wielrenners en recreatiefietsers aan alle kanten langs ons. Onder belangstelling lieten we de boten weer te water aan de andere kant en voeren over de grote plas, waar zelfs enige deining stond, naar de overkant.

Varend net onder de oever, hadden we van de wind niet veel last en zo leidden Rick en Hans ons naar de Speelsloot, waar we van verschillende kanten naar toe voeren. Daar was een kabelbaan, en andere speeltoestellen en konden we ons prima vermaken, terwijl de volwassenen hun rust en boterhammen tot zich namen. De terugtocht verliep prima, hoewel de golven en de vermoeidheid bij sommigen wel hun tol eisten. Maar motiverende woorden brachten ons veilig terug naar het vertrekstrand. Hoewel Jessica in een onbewaakt moment, terwijl ze onder een net te laag bruggetje wilde doorvaren, haar horloge naar de bodem zag verdwijnen. Enig zoeken in de veenmodder leverde toch snel weer het kleinood boven water. Een ijsje op de A1 die ons terugbracht naar de Achterhoek was het toefje op deze geslaagde tocht waaraan veel beginners deelnamen.