Verslag Pinksterkamp 2006

Dit jaar werd het traditionele Pinksterkamp gehouden in Noorden, een piepklein dorpje ten noorden van de Nieuwkoopse plassen. Een mooie camping, gekenmerkt door een aantal veldjes afgeschermd door een forse haag of bomenrij. Dit had als gevolg dat we (bijna) een veldje voor ons priv? hadden met volop ruimte in het midden. Het uitzicht vanaf de plekken was weids en pal naast ons lag een groot grasland. Even verder een flink terrein om te voetballen. Schoon sanitair en een bakker die op de camping bezorgt. En uiteraard volop vaarwater in de zeer nabije omgeving. Kortom, een aanrader voor degenen die ook eens priv? in dit gebied willen varen.
In het totaal hebben 45 mensen het kamp bezocht, weliswaar in wisselende samenstelling, maar toch een flink aantal. De meesten waren er op vrijdagavond al (nog bij licht!!!) en na het verplichte onderdeel ?tent opzetten? was de eerste bijpraatborrel al snel een feit.

De volgende ochtend voerde Bart ons door het inleidende ritueel heen (met spiekbriefje) en werd door de sterkste mannen de vlag gehesen.
Dit jaar waren de fam. Kers (Gabri?lle, Berend, Bart en Nicole) en v.d. Berg (Guus, Marlies, Rick en Koen) voor het eerst van de partij. Een gezellige aanwinst. Ze mogen blijven.
Tijdens de aankondiging van dit kamp in de Kanobabbels werd al vermeld dat er een aantal ?vernieuwingen? zouden plaatsvinden. Welke uiteraard ook ge?valueerd moeten worden. Het is mijn voorstel dat ik in dit verslag de veranderingen kort zal beschrijven, waarna er dan via de digitale nieuwsbrief volop gereageerd kan worden. Per slot is het Pinksterkamp van ons allemaal en is een ieder erbij gebaat het (zoveel mogelijk) naar de zin te hebben. Ook voor de Pinksterkampcommissie is opbouwende kritiek zeer nuttig en dus welkom.

Maar goed, we gaan verder. De eerste dag, zaterdag, waren er 2 tochten. De gebruikelijke lange tocht volgens het programma en een 2e tocht speciaal voor de zelfstandig varende kinderen. Het idee hierachter was dat de kinderen een lange tocht vaak te veel vinden en ze te veel opgejut moeten worden. Nu echter lag de route en de afstand volledig in hun handen. Iedere 20 min. was een ander kind vaarleider (per dobbelsteen besloten) en dit kind mocht bepalen waarheen we voeren. Ondergetekende was mee en eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de gevaren tocht niet meer kan herleiden z? ingenieus werden we onder lage bruggetjes en door heus oerwoud geleid. Een ijsje halverwege vervolmaakte het geheel. Ik heb genoten van het enthousiasme van de kinderen.
?s Avonds werd door Leo Lucas een geweldige tweekamp voor de jeugd georganiseerd, waarvan zeker niet in de laatste plaats de volwassenen genoten hebben!!! Beregezellig, goed tegen de kou en een oefening in samenwerken.
Vervolgens was er, i.p.v. de traktatie bij de koffie, gezorgd voor een lokale borrel. Deze werd door een ieder aangekleed met een snackje op een gemeenschappelijke tafel in de luwte van de caravan van de fam. van Vliet en zorgde zodoende voor een gezellige sfeer. De reden achter deze verandering was dat eenieder na het varen wat meer tijd voor zichzelf had om rustig te eten, iets totaal anders te doen of actiever met de kinderen bezig te zijn, voordat het plenaire gedeelte begon.

De volgende dag, alweer behoorlijk goed weer trouwens, werden wederom 2 tochten gevaren volgens dezelfde formule als zaterdag. Hoewel ik dus niet bij de lange tocht aanwezig was, kan ik uit verhalen opmaken dat het een lange, afwisselende en mooie tocht geweest is. Voor de kindertocht hadden we vandaag de afspraak dat we niet voor 15.00 uur terug op de camping mochten zijn. Dit om te voorkomen dat een vaarleider zou zeggen ?mooi, ik kies voor een route terug naar de camping?.
Het vaargebied is erg afwisselend en wordt gekenmerkt door smalle kronkelende slootjes, breder water en flinke plassen. De begroeiing is weelderig. Op gezette tijden vind je een plaats om aan te leggen, soms zelfs met toilet. Vanwege het pinksterweekend was het ook druk met huurboten, welke regelmatig omsloegen. Als dappere Njordezen hebben we natuurlijk een heuse redding uitgevoerd.
Diezelfde avond werd i.p.v. het traditionele pannenkoeken bakken gekozen voor een heel andere opzet. En wel in de vorm van een Franse avond. De club had voor uiensoep en stokbrood gezorgd, terwijl een ieder wat kaasjes en een salade had meegebracht. Het geheel werd feestelijk op gemeenschappelijke tafels uitgestald. Het was een lust voor het oog! De ene salade nog fraaier en smakelijker dan de andere. En bovendien allemaal verschillend, terwijl dat van tevoren niet was afgesproken! Tot onze eigen verbazing ging alles vrijwel op. Tot deze verandering werd besloten omdat de meesten weleens iets anders wilden dan pannenkoeken ?n om de betrokkenheid van een ieder bij de maaltijd groter te maken.
Deze Franse avond werd besloten met een spel jeu de boules onder de bezielende leiding van Leo de Jong. Onder het genot van een drankje werd er behoorlijk fanatiek gespeeld, echter de einduitslag is me ontschoten.

De derde en laatste dag vond er weer een scheiding der geesten plaats. Een groepje van 7 man toog naar het strand van Katwijk om er onder leiding van Eric te gaan brandingvaren, terwijl de resterende vaarders ?zowel jong als oud- nog een korte tocht hebben gevaren.
En zo kwam een einde aan een enerverend, gezellig, sportief en zonnig weekend.
Dank allemaal voor jullie flexibilteit om een aantal zaken anders te doen. Nogmaals: schroom niet je ongezouten mening te geven. We zullen er iets mee doen.

Yvonne Both

Brandingvaren Katwijk aan Zee 5 juni 2006
Katwijk aan zee, Pinkstermaandag in de ochtend. Een serene rust. Verstoord door twee auto?s en 7 brandingbootjes. Met Corrie voor de geestelijke begeleiding hijsen Eric, Tobias, Jan, Gabrielle, Bart, Leo en Sangita zich in hun wetsuit. De zee is volgens zeggen een graad of 12/13. Zo voelt het niet. Het bekende gevoel dat het water langzaam in het pak omhoog komt. De grote zee en de man die zich kleiner voelt worden.
Maar dan die blik in de ogen?? een heerlijke branding. Met je bootje er tegenin. Golven die over je heen slaan. Zout water. Met een paar stevige peddelslagen ben je aan de andere kant van de branding. Het steven wordt gekeerd. Niet meer richting Engeland, maar weer richting Polen. Wachtend op die mooie golf waarop je bovenop wilt surfen en die je over de duinenrij gaat werpen. Ja, ja?.o, wat is dat lekker. Achterover leunen. Even niet?. en de punt duikt voorover, raakt de grond en jij duikelt koppetje. Dit moet iedereen meemaken. Jan voelt zich helemaal happy in de golven en pakt de meeste surfgolven. Rechtop, dwars, overdwars en ondersteboven; in alle standjes zien we Jan langskomen. Ook de anderen doen flink hun best. Met het vorderen van de middag komt er nog wat bekijks, al blijken profi kite surfers meer tot de verbeelding te spreken.
Aan het eind van de middag wordt de zoute smaak in je mond vervangen door die van een verse haring met ui. Het leven is verrukkeluk.
Het leuke van brandingvaren is dat iedereen het kan. Maar dat nog niet iedereen dat weet. We hopen daarom dat volgende keer nog meer mensen meegaan. Want voor even ben je weer een kind dat in de golven speelt. Met een week lang zand in je oren, zodat de herinnering aan die mooie surfgolf telkens weer terugkomt.

Leo

Rood (bont) en blauw in Monschau

Pech voor de toerist is geluk voor de kanovaarder: veel regen geeft een mooie afvoer om het wildwatervaren te oefenen.
Ren?, Eric, Tobias en Guus vertrokken op zaterdag 28 mei 2006 richting Duitsland om de bovenloop van de Rur bij Monschau te bedwingen. De waterpeilen waren al weer aan het zakken, maar er was nog genoeg water voor een lekkere tocht. In Monschau ontmoetten we Leo en Sangita die in de omgeving op vakantie waren.

De tocht op de Rur

Het was regenachtig, nat, grijs en er was veel water, h??l veel water. In Monschau zelf is de Rur ingeklemd tussen steile oeverwanden en zijn er weinig uitstapmogelijkheden. Op enkele plaatsen valt het water in deze route over vaste stuwen heen. Met de afvoer die er nu doorheen stroomde gaf dit spectaculaire hoge bruisende staande golven, maar ook weinig marge voor foute manoevres. Op weg naar het beginpunt kwamen we nog een fikse waterval tegen, een stuw met een geleidelijke afdaling van ongeveer 10 m verval. Door de stroom was het een grote witte kolkende massa. Ren? zijn ogen begon te glinsteren, maar ik begon hem wel te knijpen. Moeten we hier door heen??
Bij het beginpunt (Klooster Reichenbach ) begon het gebruikelijke afladen, omkleden, pendelen en wachten op elkaar. Ondertussen kwamen enkele andere groepjes kanovaarders hier ook aan, waaronder ook een moeder & dochter en een groepje met oude, grijzende mannen. Als zij het kunnen, moeten wij het toch ook aankunnen? Het water zag er nog vriendelijk uit, met wat kleine stroomversnellingen en rotsen in een diep bebost dal. Spannend, maar niet gevaarlijk. Ons materiaal bleek overigens ook aan onderhoud toe: mijn helm was niet goed vast te maken en nadat het verroeste riempje (brandingvaren is daar debet aan) was losgeschoten helemaal onbruikbaar. Een fietshelm van Sangita/Yvonne was gelukkig een goede vervanging.

We vertrokken uiteindelijk om ongeveer 11:00 uur met onze tocht. Al snel kregen we wat lekkere hobbels, blokken en golven te verwerken. Dit ging nog goed en er waren ook genoeg stukjes keerwater om even bij elkaar uit te blazen. Bij het uitvaren kwam ik tegen een struik aan te hangen en ja hoor, de stroom kiepte me om. De eerste zwemmer! Snel uitstappen, kano leeg en weer instappen, maar het vastmaken van het spatzeil kostte het meeste werk en tijd. Om dan alweer snel na een stroomversnelling de controle te verliezen en bij de daaropvolgende blokken dwars en achterstevoren te gaan liggen. Weer nat! Gretver. En weer dat geklooi met het spatzeil. Bij de groep aangekomen met een natte Eric was het voor mij voor de derde keer raak. Volgens Ren? had Eric op dat moment te weinig snelheid, waardoor de stroming de baas over de kano wordt. Ik had echter sterk het gevoel heel weinig macht over de kano te hebben bij deze omstandigheden. E?n foute peddelslag, een ramkoers en een rotsblok die niet opzij wil en het is met je gebeurd, dan lig je om. Hier besloten Eric en Tobias ermee te kappen, het was voor Tobias te wild en te moeilijk (maar ik begon ??k sterk aan mijn kunnen te twijfelen). Maar eerst moest Tobias van de overkant gehaald worden. Met het touw werd een redding volgens het boekje uitgevoerd. Misschien was het op dat moment niet leuk om zo snel al terug te keren, maar achteraf was dat wel een heel verstandige beslissing (maar dat konden we toen nog niet weten?).

Wild water varen

Ik wilde het water me niet de baas laten worden, dan maar niet de mooie peddelslagen volgens het boekje, als ik maar op koers ?n boven bleef. Het gevoel kwam weer terug maar het was wel hard werken over een ruige wilde beek. Veel blokken achter elkaar met spuitende schuimende walsen en golven, af en toe tot je oksels door het opspattende water en vooral zorgen dat de boot de goede kant op gaat. Spectaculair, pittig en zwaar! Toch nog een keer omver gegaan. De houding uit het boekje (op de rug en benen naar voren) is moeilijk te combineren met het vasthouden van de peddel ?n kano. Bij de pogingen om zelf de boot te bergen ben ik diverse keren onderuit en ondersteboven gegaan.
De kano kwam tenslotte muurvast tussen rotsblokken te zitten op een ontoegankelijk stuk. Met een touw werd de kano uiteindelijk vlotgetrokken.
Op deze plek hadden als middeleeuwse ridders verklede Duitsers hun kamp opgeslagen en waren druk bezig met onderlinge vechtpartijen met zwaard, bijl en goedendag. Belachelijke hobby natuurlijk, maar wij zagen er minstens zo belachelijk uit, sleurend aan een gezonken kano.
Bovengenoemde waterval die eerst zo spectaculair er uit zag werd nu zonder al te veel problemen genomen.

Monschau in (en weer uit?)

Nog een paar fikse stuwen en spuitende walsen en daar zaten we in Monschau, in het kolkende water, omringd door hoge kademuren. Door een klein foutje ging Ren? om. Vanwege de hoge waterstand waren er nergens keerwateren en moest hij uiteindelijk de kano laten gaan. Met veel moeite en hulp van collega kanovaarders kon hij de bemuurde bedding uitkomen.
Leo, Sangita en Guus bleven over en gingen achter de kano aan. Bij het ?blauwe hotel? dacht ik de dobberende kano via de kant beter te pakken te krijgen, maar intussen was deze toch verder gedreven. Na langdurig geworstel met het spatzeil gaf hij het op en ging via de straten langs het water verder om een helpende hand te bieden. In zijn rubberpakje en schortje liep hij druipend tussen het winkelend publiek door op zoek naar een kano.
Intussen waren Leo en Sangita al uit het water. Een stevige stuw met een fikse wals aan het eind van het dorp betekende het eind van dit traject. Leo was al eerder hoog en droog op een betonblok vast komen te zitten. Bij het afvaren ging het mis en moest hij nog een stuk zwemmen. Verontrust door het geluid van de stuw besloot hij hier het water te verlaten.
Sangita had nog wel de peddel van Ren? teruggevonden en aan de kant gemikt, maar de boot van Ren? moesten ze laten gaan. Voor de stuw had ze een boomtak beetgepakt, maar was daarbij haar eigen peddel verloren. Zonder peddel zo?n stuw af leek haar niet wat en klimmend aan haar fingerspitzen tegen de steile muur lukte het haar aan de kant te komen. Beide lege kano?s bleven keurig onder aan de stuw in een keerwater liggen.

Bij de brug over de stuw troffen we elkaar weer, een beetje ?shaken and stirred?, maar ook vol adrenaline van de kick. Dit was voor ons net iets te veel van het goede. Een ander groepje kanovaarders ging even later echter zonder problemen dezelfde stuw af.

Groot alarm in Monschau

Wat zou er aan de hand zijn? De een na de andere politie-, brandweer en ziekenwagen scheurde met gillende sirenes en zwaailichten aan langs ons heen de rivier af, in totaal wel een stuk of tien. Wat zou er aan de hand zijn? Alles was uit de kast gehaald, blijkbaar om een verdrinkende kanovaarder te redden? Oeps? zou dat met ons te maken hebben?

Na de zesde ladderwagen toch maar eens eentje aangehouden en onze situatie uitgelegd. Ons groepje was in ieder geval compleet, wijzend naar Ren? die net rustig kwam aanlopen na een wandelingetje door de stad. Alleen zijn kano is nu op weg naar zee. Toch bleven de brandweermannen doorzoeken omdat de meldingen niet overeenkwamen. Een veilig gevoel, en goede oefening is nooit weg, toch?Toch besloten we de laatste kilometers maar te lopen. Stand van zaken: ??n vermiste kano met reddingstouw en peddel, wat zere plekken op uitstekende delen (Guus zijn kin, Ren? zijn kont) en natuurlijk een nat pak. Maar wel sterke verhalen en een enorme kick
En onverwacht vonden we beneden naast de rivier toch nog de boot van Ren? terug. Het reddingstouw lag nog in Monschau om een steen midden in de rivier gewikkeld, maar het lukte mij om ook deze uiteindelijk met een tak en een ander touw los te trekken. Uiteindelijk bleef de materi?le schade dus beperkt tot een peddel.

Leerpunten

Bij dergelijke afvoeren (65-70 cm peilschaal brug Monschau) is het beter (indien mogelijk) het traject voor te verkennen. Je moet wel goed weten waar de moeilijke punten zijn en wat je daar moet doen, dit kun je op het water zelf minder goed zien.
Tot aan Monschau (Reichenbach-Monschau) is het goed maar soms pittig varen. Daarna (vanaf de camping ten oosten van Monschau) is het ook nog erg leuk en goed te doen, zeker met iets minder water.
In Monschau kun je er bijna niet uitkomen en er zijn een paar moeilijke punten. Als het fout gaat is er weinig ruimte om weer goed (op) weg te komen.
Als er iemand moet uitstappen, wordt het groepje steeds kleiner en wordt het steeds moeilijker om elkaar in de gaten te houden en te helpen als er problemen zijn.
Weet waar je grenzen liggen en wat je kan. Hoge afvoeren zijn spectaculair, maar geven ook weinig marge voor foute manoevres. Kanovaren moet ook vooral leuk blijven en dat is het niet als je te vaak om gaat.

Kijk voor foto?s ook naar het verslag van de Batavieren uit Nijmegen die de Bovenrur ook voeren op 27 en 28 mei 2006. (wildwater / tochtverslagen / Bovenrur )

Grachtentocht Delft

Op zondag 21 mei was het zover. Ondanks de regen traden om 8.00 uur ?s morgens 15 deelnemers aan. De lange autorit naar de andere kant van Nederland gaf de burger moed. Er was immers een gerede kans op beter weer in het westen. Ter hoogte van Zoetermeer brak zelfs de zon even door. Korte tijd later vonden wij in Delft nabij de Plantage brug een fraai grachtje met voldoende parkeer gelegenheid (zondags vrij parkeren). Eerst koffie na de lange autorit. De koffie werd inmiddels aangelengd met grote regendruppels.

Eenmaal in de boot werd het droog en dat bleef de rest van de dag zo. Vanaf het startpunt werd het Rijn Schie Kanaal overgestoken en voeren wij via de Geerweg/ Kantoorgracht het centrum van Delft binnen. Onze inspanning om naar Delft te gaan, werd beloond. De grachten lopen kris kras door het centrum en sluiten allemaal op elkaar aan. Er zijn vele bruggen en welhaast tunnels. De Boterbrug, de brug over het Vrouwenregt en die over de Brabantse Turfmarkt zijn aanraders. De kades in delft zijn niet hoog en de historische panden zorgen voor veel kijkplezier. Andersom bleek de kanovaarder een bezienswaardigheid voor de passanten op de wal. Dat kan natuurlijk ook door het weer zijn gekomen.

Een pauzeplek voor een zelf meegebrachte lunch is lastiger te vinden. Uiteindelijk vonden wij achter de Grote kerk, waar de leden van het Koninklijk Huis na hun dood begraven worden, een stukje gras aan het water. We werden gedoogd. Normaliter wordt de bezoeker van Delft geacht de plaatselijke horeca te verblijden met een bezoek. De terrassen en terrasboten gaven tijdens onze tocht echter geen uitnodigend aanblik. Afgezien van een enkele rondvaartboot, worden de grachten in het centrum van Delft vrijgehouden van boten met een motor. Je kunt er dan ook vrijelijk op los peddelen. Op zonniger dagen zal het er best druk zijn met bootjes en waterfietsen.

Wij voeren met acht volwassen en zeven kinderen, waarvan vijf met een jeugdboot. Grachtjes, bruggen en bochtjes. Aan het eind van de tocht, keek eenieder met een tevreden gevoel terug op de tocht door het centrum van Delft. Bij de auto?s was er weer koffie en konden de kinderen zich uitleven in een fraai, maar verlaten speeltuintje. Om 17.30 uur arriveerden wij bij het botenhuis.