Demonstratie zwembad de Meene Ruurlo

Net als vorig jaar organiseert de Waterpolovereniging BRC Schuurman (Roderlo) samen met de Stichting Zwembad de Meene Ruurlo een zwemvierdaagse. Ook nu werd LKV Njord gevraagd dit sportevenement op te luisteren met demonstraties van haar verenigingsactiviteiten. Op donderdag 29 juni werden in het kleine bad vanaf 18:30 uur onder leiding van Henk Groeneveld demonstraties gegeven van eskimoteren, peddelsteun en behendig varen, terwijl belangstellenden ook zelf eens onder begeleiding mochten proberen wat het is om de eskimorol te leren. Na 20:00 uur stond een heuse kanopolowedstrijd in het grote bad op het programma. Samen met leden van de Clan (een omnisportclub uit Warnsveld, die enkele zeer ervaren kanopolo-ers in huis hebben, werden een paar kanopolowedstrijden gespeeld. Hoewel de belangstelling wat tegenviel, was het voor de deelnemers een fijne en leerzame avond. We kunnen veel leren van onze collega?s uit Warnsveld. Wisten jullie trouwens dat de Europese Kampioenschappen Kanopolo dit jaar in Amsterdam worden gehouden?

Op de vrijdagavond stond het vrij varen voor bezoekers van het zwembad op het programma. Vooral kinderen stonden soms lang in de rij om 5 minuten te mogen peddelen. Zelfs toen het glijgoot glijden op een zeer professioneel gebouwde glijgoottoren met vloerbedekking begon, ging het vrij varen onder leiding van Marlies Dekkers gewoon door zoveel belangstelling was er. Samen met Wim Kloosterboer en Tobias richtte ik me op het verantwoord doen afdalen van enthousiastelingen van de glijgoot. Tot ver na 21:30 lieten we een grote hoeveelheid kinderen ?n volwassenen het ultieme gevoel van de kanosport voelen. De zwemmers van de waterpoloclub namen het redden van de zwemmers onder de glijgootgangers voor hun rekening. Het leverde mooie plaatjes en persartikelen op.

De 2 kranten artikelen kunnen worden gevonden door bij links de twee jpg te klikken.

Verslag Pinksterkamp 2006

Dit jaar werd het traditionele Pinksterkamp gehouden in Noorden, een piepklein dorpje ten noorden van de Nieuwkoopse plassen. Een mooie camping, gekenmerkt door een aantal veldjes afgeschermd door een forse haag of bomenrij. Dit had als gevolg dat we (bijna) een veldje voor ons priv? hadden met volop ruimte in het midden. Het uitzicht vanaf de plekken was weids en pal naast ons lag een groot grasland. Even verder een flink terrein om te voetballen. Schoon sanitair en een bakker die op de camping bezorgt. En uiteraard volop vaarwater in de zeer nabije omgeving. Kortom, een aanrader voor degenen die ook eens priv? in dit gebied willen varen.
In het totaal hebben 45 mensen het kamp bezocht, weliswaar in wisselende samenstelling, maar toch een flink aantal. De meesten waren er op vrijdagavond al (nog bij licht!!!) en na het verplichte onderdeel ?tent opzetten? was de eerste bijpraatborrel al snel een feit.

De volgende ochtend voerde Bart ons door het inleidende ritueel heen (met spiekbriefje) en werd door de sterkste mannen de vlag gehesen.
Dit jaar waren de fam. Kers (Gabri?lle, Berend, Bart en Nicole) en v.d. Berg (Guus, Marlies, Rick en Koen) voor het eerst van de partij. Een gezellige aanwinst. Ze mogen blijven.
Tijdens de aankondiging van dit kamp in de Kanobabbels werd al vermeld dat er een aantal ?vernieuwingen? zouden plaatsvinden. Welke uiteraard ook ge?valueerd moeten worden. Het is mijn voorstel dat ik in dit verslag de veranderingen kort zal beschrijven, waarna er dan via de digitale nieuwsbrief volop gereageerd kan worden. Per slot is het Pinksterkamp van ons allemaal en is een ieder erbij gebaat het (zoveel mogelijk) naar de zin te hebben. Ook voor de Pinksterkampcommissie is opbouwende kritiek zeer nuttig en dus welkom.

Maar goed, we gaan verder. De eerste dag, zaterdag, waren er 2 tochten. De gebruikelijke lange tocht volgens het programma en een 2e tocht speciaal voor de zelfstandig varende kinderen. Het idee hierachter was dat de kinderen een lange tocht vaak te veel vinden en ze te veel opgejut moeten worden. Nu echter lag de route en de afstand volledig in hun handen. Iedere 20 min. was een ander kind vaarleider (per dobbelsteen besloten) en dit kind mocht bepalen waarheen we voeren. Ondergetekende was mee en eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik de gevaren tocht niet meer kan herleiden z? ingenieus werden we onder lage bruggetjes en door heus oerwoud geleid. Een ijsje halverwege vervolmaakte het geheel. Ik heb genoten van het enthousiasme van de kinderen.
?s Avonds werd door Leo Lucas een geweldige tweekamp voor de jeugd georganiseerd, waarvan zeker niet in de laatste plaats de volwassenen genoten hebben!!! Beregezellig, goed tegen de kou en een oefening in samenwerken.
Vervolgens was er, i.p.v. de traktatie bij de koffie, gezorgd voor een lokale borrel. Deze werd door een ieder aangekleed met een snackje op een gemeenschappelijke tafel in de luwte van de caravan van de fam. van Vliet en zorgde zodoende voor een gezellige sfeer. De reden achter deze verandering was dat eenieder na het varen wat meer tijd voor zichzelf had om rustig te eten, iets totaal anders te doen of actiever met de kinderen bezig te zijn, voordat het plenaire gedeelte begon.

De volgende dag, alweer behoorlijk goed weer trouwens, werden wederom 2 tochten gevaren volgens dezelfde formule als zaterdag. Hoewel ik dus niet bij de lange tocht aanwezig was, kan ik uit verhalen opmaken dat het een lange, afwisselende en mooie tocht geweest is. Voor de kindertocht hadden we vandaag de afspraak dat we niet voor 15.00 uur terug op de camping mochten zijn. Dit om te voorkomen dat een vaarleider zou zeggen ?mooi, ik kies voor een route terug naar de camping?.
Het vaargebied is erg afwisselend en wordt gekenmerkt door smalle kronkelende slootjes, breder water en flinke plassen. De begroeiing is weelderig. Op gezette tijden vind je een plaats om aan te leggen, soms zelfs met toilet. Vanwege het pinksterweekend was het ook druk met huurboten, welke regelmatig omsloegen. Als dappere Njordezen hebben we natuurlijk een heuse redding uitgevoerd.
Diezelfde avond werd i.p.v. het traditionele pannenkoeken bakken gekozen voor een heel andere opzet. En wel in de vorm van een Franse avond. De club had voor uiensoep en stokbrood gezorgd, terwijl een ieder wat kaasjes en een salade had meegebracht. Het geheel werd feestelijk op gemeenschappelijke tafels uitgestald. Het was een lust voor het oog! De ene salade nog fraaier en smakelijker dan de andere. En bovendien allemaal verschillend, terwijl dat van tevoren niet was afgesproken! Tot onze eigen verbazing ging alles vrijwel op. Tot deze verandering werd besloten omdat de meesten weleens iets anders wilden dan pannenkoeken ?n om de betrokkenheid van een ieder bij de maaltijd groter te maken.
Deze Franse avond werd besloten met een spel jeu de boules onder de bezielende leiding van Leo de Jong. Onder het genot van een drankje werd er behoorlijk fanatiek gespeeld, echter de einduitslag is me ontschoten.

De derde en laatste dag vond er weer een scheiding der geesten plaats. Een groepje van 7 man toog naar het strand van Katwijk om er onder leiding van Eric te gaan brandingvaren, terwijl de resterende vaarders ?zowel jong als oud- nog een korte tocht hebben gevaren.
En zo kwam een einde aan een enerverend, gezellig, sportief en zonnig weekend.
Dank allemaal voor jullie flexibilteit om een aantal zaken anders te doen. Nogmaals: schroom niet je ongezouten mening te geven. We zullen er iets mee doen.

Yvonne Both

Brandingvaren Katwijk aan Zee 5 juni 2006
Katwijk aan zee, Pinkstermaandag in de ochtend. Een serene rust. Verstoord door twee auto?s en 7 brandingbootjes. Met Corrie voor de geestelijke begeleiding hijsen Eric, Tobias, Jan, Gabrielle, Bart, Leo en Sangita zich in hun wetsuit. De zee is volgens zeggen een graad of 12/13. Zo voelt het niet. Het bekende gevoel dat het water langzaam in het pak omhoog komt. De grote zee en de man die zich kleiner voelt worden.
Maar dan die blik in de ogen?? een heerlijke branding. Met je bootje er tegenin. Golven die over je heen slaan. Zout water. Met een paar stevige peddelslagen ben je aan de andere kant van de branding. Het steven wordt gekeerd. Niet meer richting Engeland, maar weer richting Polen. Wachtend op die mooie golf waarop je bovenop wilt surfen en die je over de duinenrij gaat werpen. Ja, ja?.o, wat is dat lekker. Achterover leunen. Even niet?. en de punt duikt voorover, raakt de grond en jij duikelt koppetje. Dit moet iedereen meemaken. Jan voelt zich helemaal happy in de golven en pakt de meeste surfgolven. Rechtop, dwars, overdwars en ondersteboven; in alle standjes zien we Jan langskomen. Ook de anderen doen flink hun best. Met het vorderen van de middag komt er nog wat bekijks, al blijken profi kite surfers meer tot de verbeelding te spreken.
Aan het eind van de middag wordt de zoute smaak in je mond vervangen door die van een verse haring met ui. Het leven is verrukkeluk.
Het leuke van brandingvaren is dat iedereen het kan. Maar dat nog niet iedereen dat weet. We hopen daarom dat volgende keer nog meer mensen meegaan. Want voor even ben je weer een kind dat in de golven speelt. Met een week lang zand in je oren, zodat de herinnering aan die mooie surfgolf telkens weer terugkomt.

Leo

Rood (bont) en blauw in Monschau

Pech voor de toerist is geluk voor de kanovaarder: veel regen geeft een mooie afvoer om het wildwatervaren te oefenen.
Ren?, Eric, Tobias en Guus vertrokken op zaterdag 28 mei 2006 richting Duitsland om de bovenloop van de Rur bij Monschau te bedwingen. De waterpeilen waren al weer aan het zakken, maar er was nog genoeg water voor een lekkere tocht. In Monschau ontmoetten we Leo en Sangita die in de omgeving op vakantie waren.

De tocht op de Rur

Het was regenachtig, nat, grijs en er was veel water, h??l veel water. In Monschau zelf is de Rur ingeklemd tussen steile oeverwanden en zijn er weinig uitstapmogelijkheden. Op enkele plaatsen valt het water in deze route over vaste stuwen heen. Met de afvoer die er nu doorheen stroomde gaf dit spectaculaire hoge bruisende staande golven, maar ook weinig marge voor foute manoevres. Op weg naar het beginpunt kwamen we nog een fikse waterval tegen, een stuw met een geleidelijke afdaling van ongeveer 10 m verval. Door de stroom was het een grote witte kolkende massa. Ren? zijn ogen begon te glinsteren, maar ik begon hem wel te knijpen. Moeten we hier door heen??
Bij het beginpunt (Klooster Reichenbach ) begon het gebruikelijke afladen, omkleden, pendelen en wachten op elkaar. Ondertussen kwamen enkele andere groepjes kanovaarders hier ook aan, waaronder ook een moeder & dochter en een groepje met oude, grijzende mannen. Als zij het kunnen, moeten wij het toch ook aankunnen? Het water zag er nog vriendelijk uit, met wat kleine stroomversnellingen en rotsen in een diep bebost dal. Spannend, maar niet gevaarlijk. Ons materiaal bleek overigens ook aan onderhoud toe: mijn helm was niet goed vast te maken en nadat het verroeste riempje (brandingvaren is daar debet aan) was losgeschoten helemaal onbruikbaar. Een fietshelm van Sangita/Yvonne was gelukkig een goede vervanging.

We vertrokken uiteindelijk om ongeveer 11:00 uur met onze tocht. Al snel kregen we wat lekkere hobbels, blokken en golven te verwerken. Dit ging nog goed en er waren ook genoeg stukjes keerwater om even bij elkaar uit te blazen. Bij het uitvaren kwam ik tegen een struik aan te hangen en ja hoor, de stroom kiepte me om. De eerste zwemmer! Snel uitstappen, kano leeg en weer instappen, maar het vastmaken van het spatzeil kostte het meeste werk en tijd. Om dan alweer snel na een stroomversnelling de controle te verliezen en bij de daaropvolgende blokken dwars en achterstevoren te gaan liggen. Weer nat! Gretver. En weer dat geklooi met het spatzeil. Bij de groep aangekomen met een natte Eric was het voor mij voor de derde keer raak. Volgens Ren? had Eric op dat moment te weinig snelheid, waardoor de stroming de baas over de kano wordt. Ik had echter sterk het gevoel heel weinig macht over de kano te hebben bij deze omstandigheden. E?n foute peddelslag, een ramkoers en een rotsblok die niet opzij wil en het is met je gebeurd, dan lig je om. Hier besloten Eric en Tobias ermee te kappen, het was voor Tobias te wild en te moeilijk (maar ik begon ??k sterk aan mijn kunnen te twijfelen). Maar eerst moest Tobias van de overkant gehaald worden. Met het touw werd een redding volgens het boekje uitgevoerd. Misschien was het op dat moment niet leuk om zo snel al terug te keren, maar achteraf was dat wel een heel verstandige beslissing (maar dat konden we toen nog niet weten?).

Wild water varen

Ik wilde het water me niet de baas laten worden, dan maar niet de mooie peddelslagen volgens het boekje, als ik maar op koers ?n boven bleef. Het gevoel kwam weer terug maar het was wel hard werken over een ruige wilde beek. Veel blokken achter elkaar met spuitende schuimende walsen en golven, af en toe tot je oksels door het opspattende water en vooral zorgen dat de boot de goede kant op gaat. Spectaculair, pittig en zwaar! Toch nog een keer omver gegaan. De houding uit het boekje (op de rug en benen naar voren) is moeilijk te combineren met het vasthouden van de peddel ?n kano. Bij de pogingen om zelf de boot te bergen ben ik diverse keren onderuit en ondersteboven gegaan.
De kano kwam tenslotte muurvast tussen rotsblokken te zitten op een ontoegankelijk stuk. Met een touw werd de kano uiteindelijk vlotgetrokken.
Op deze plek hadden als middeleeuwse ridders verklede Duitsers hun kamp opgeslagen en waren druk bezig met onderlinge vechtpartijen met zwaard, bijl en goedendag. Belachelijke hobby natuurlijk, maar wij zagen er minstens zo belachelijk uit, sleurend aan een gezonken kano.
Bovengenoemde waterval die eerst zo spectaculair er uit zag werd nu zonder al te veel problemen genomen.

Monschau in (en weer uit?)

Nog een paar fikse stuwen en spuitende walsen en daar zaten we in Monschau, in het kolkende water, omringd door hoge kademuren. Door een klein foutje ging Ren? om. Vanwege de hoge waterstand waren er nergens keerwateren en moest hij uiteindelijk de kano laten gaan. Met veel moeite en hulp van collega kanovaarders kon hij de bemuurde bedding uitkomen.
Leo, Sangita en Guus bleven over en gingen achter de kano aan. Bij het ?blauwe hotel? dacht ik de dobberende kano via de kant beter te pakken te krijgen, maar intussen was deze toch verder gedreven. Na langdurig geworstel met het spatzeil gaf hij het op en ging via de straten langs het water verder om een helpende hand te bieden. In zijn rubberpakje en schortje liep hij druipend tussen het winkelend publiek door op zoek naar een kano.
Intussen waren Leo en Sangita al uit het water. Een stevige stuw met een fikse wals aan het eind van het dorp betekende het eind van dit traject. Leo was al eerder hoog en droog op een betonblok vast komen te zitten. Bij het afvaren ging het mis en moest hij nog een stuk zwemmen. Verontrust door het geluid van de stuw besloot hij hier het water te verlaten.
Sangita had nog wel de peddel van Ren? teruggevonden en aan de kant gemikt, maar de boot van Ren? moesten ze laten gaan. Voor de stuw had ze een boomtak beetgepakt, maar was daarbij haar eigen peddel verloren. Zonder peddel zo?n stuw af leek haar niet wat en klimmend aan haar fingerspitzen tegen de steile muur lukte het haar aan de kant te komen. Beide lege kano?s bleven keurig onder aan de stuw in een keerwater liggen.

Bij de brug over de stuw troffen we elkaar weer, een beetje ?shaken and stirred?, maar ook vol adrenaline van de kick. Dit was voor ons net iets te veel van het goede. Een ander groepje kanovaarders ging even later echter zonder problemen dezelfde stuw af.

Groot alarm in Monschau

Wat zou er aan de hand zijn? De een na de andere politie-, brandweer en ziekenwagen scheurde met gillende sirenes en zwaailichten aan langs ons heen de rivier af, in totaal wel een stuk of tien. Wat zou er aan de hand zijn? Alles was uit de kast gehaald, blijkbaar om een verdrinkende kanovaarder te redden? Oeps? zou dat met ons te maken hebben?

Na de zesde ladderwagen toch maar eens eentje aangehouden en onze situatie uitgelegd. Ons groepje was in ieder geval compleet, wijzend naar Ren? die net rustig kwam aanlopen na een wandelingetje door de stad. Alleen zijn kano is nu op weg naar zee. Toch bleven de brandweermannen doorzoeken omdat de meldingen niet overeenkwamen. Een veilig gevoel, en goede oefening is nooit weg, toch?Toch besloten we de laatste kilometers maar te lopen. Stand van zaken: ??n vermiste kano met reddingstouw en peddel, wat zere plekken op uitstekende delen (Guus zijn kin, Ren? zijn kont) en natuurlijk een nat pak. Maar wel sterke verhalen en een enorme kick
En onverwacht vonden we beneden naast de rivier toch nog de boot van Ren? terug. Het reddingstouw lag nog in Monschau om een steen midden in de rivier gewikkeld, maar het lukte mij om ook deze uiteindelijk met een tak en een ander touw los te trekken. Uiteindelijk bleef de materi?le schade dus beperkt tot een peddel.

Leerpunten

Bij dergelijke afvoeren (65-70 cm peilschaal brug Monschau) is het beter (indien mogelijk) het traject voor te verkennen. Je moet wel goed weten waar de moeilijke punten zijn en wat je daar moet doen, dit kun je op het water zelf minder goed zien.
Tot aan Monschau (Reichenbach-Monschau) is het goed maar soms pittig varen. Daarna (vanaf de camping ten oosten van Monschau) is het ook nog erg leuk en goed te doen, zeker met iets minder water.
In Monschau kun je er bijna niet uitkomen en er zijn een paar moeilijke punten. Als het fout gaat is er weinig ruimte om weer goed (op) weg te komen.
Als er iemand moet uitstappen, wordt het groepje steeds kleiner en wordt het steeds moeilijker om elkaar in de gaten te houden en te helpen als er problemen zijn.
Weet waar je grenzen liggen en wat je kan. Hoge afvoeren zijn spectaculair, maar geven ook weinig marge voor foute manoevres. Kanovaren moet ook vooral leuk blijven en dat is het niet als je te vaak om gaat.

Kijk voor foto?s ook naar het verslag van de Batavieren uit Nijmegen die de Bovenrur ook voeren op 27 en 28 mei 2006. (wildwater / tochtverslagen / Bovenrur )

Grachtentocht Delft

Op zondag 21 mei was het zover. Ondanks de regen traden om 8.00 uur ?s morgens 15 deelnemers aan. De lange autorit naar de andere kant van Nederland gaf de burger moed. Er was immers een gerede kans op beter weer in het westen. Ter hoogte van Zoetermeer brak zelfs de zon even door. Korte tijd later vonden wij in Delft nabij de Plantage brug een fraai grachtje met voldoende parkeer gelegenheid (zondags vrij parkeren). Eerst koffie na de lange autorit. De koffie werd inmiddels aangelengd met grote regendruppels.

Eenmaal in de boot werd het droog en dat bleef de rest van de dag zo. Vanaf het startpunt werd het Rijn Schie Kanaal overgestoken en voeren wij via de Geerweg/ Kantoorgracht het centrum van Delft binnen. Onze inspanning om naar Delft te gaan, werd beloond. De grachten lopen kris kras door het centrum en sluiten allemaal op elkaar aan. Er zijn vele bruggen en welhaast tunnels. De Boterbrug, de brug over het Vrouwenregt en die over de Brabantse Turfmarkt zijn aanraders. De kades in delft zijn niet hoog en de historische panden zorgen voor veel kijkplezier. Andersom bleek de kanovaarder een bezienswaardigheid voor de passanten op de wal. Dat kan natuurlijk ook door het weer zijn gekomen.

Een pauzeplek voor een zelf meegebrachte lunch is lastiger te vinden. Uiteindelijk vonden wij achter de Grote kerk, waar de leden van het Koninklijk Huis na hun dood begraven worden, een stukje gras aan het water. We werden gedoogd. Normaliter wordt de bezoeker van Delft geacht de plaatselijke horeca te verblijden met een bezoek. De terrassen en terrasboten gaven tijdens onze tocht echter geen uitnodigend aanblik. Afgezien van een enkele rondvaartboot, worden de grachten in het centrum van Delft vrijgehouden van boten met een motor. Je kunt er dan ook vrijelijk op los peddelen. Op zonniger dagen zal het er best druk zijn met bootjes en waterfietsen.

Wij voeren met acht volwassen en zeven kinderen, waarvan vijf met een jeugdboot. Grachtjes, bruggen en bochtjes. Aan het eind van de tocht, keek eenieder met een tevreden gevoel terug op de tocht door het centrum van Delft. Bij de auto?s was er weer koffie en konden de kinderen zich uitleven in een fraai, maar verlaten speeltuintje. Om 17.30 uur arriveerden wij bij het botenhuis.

Vulkan Eifel/Kyll 30 april 2006

Zondagochtend 30 april vertrekken we vanuit vier verschillende richtingen naar Densborn in de VulkanEifel. Leo, Yvonne en Sangita uit Enschede, Rene en Pim uit Hummelo , Eric en Tobias uit Ruurlo en Rick, Koen, Marlies en Guus uit Bitburg. Zij waren op zaterdag al naar de Eifel gereisd en verkenden de loop van de Kyll terwijl wij vanuit Nederland aanreden. Na een stop nabij Keulen (Ville) waar we om 10:15 lekker aan de koffie zaten, reden we in barre omstandigheden (natte sneeuw) naar Densborn. Dankzij de Tom-Tom van Leo, (Ja hij heeft weer een nieuwe) kwamen we snel ter plekke. Aldaar uitpakken en pakken aantrekken terwijl Guus en Marlies zich bij ons voegden. Marlies leidde ons snel naar Erdorf en bracht ons chauffeurs weer terug. We popelden om te water te gaan, ondanks het feit dat de waterstand wat laag was (65 cm op de peilschaal ipv de aanbevolen 75 cm). Rene ontdekte dat direct en stond schuin vast toen hij van een hoge kant te water wilde. Even verder een dam die, door de weggeleiding van het water naar een watermolen, een vrijwel droge bedding opleverde. Even wat klimmen en klauteren en na 50 meter weer te water. Nu door de prachtige natuur heen, Groene sparrenbossen; een vlot stromende rivier, wat stroomversnellinkjes, hier en daar een steen en soms een overhangende tak of boom. Wel fris met 7 graden, maar met een zonnetje. Een stuk beter dan de 2 graden die we op de heenreis zagen. We hadden er zin in maar er zaten hier en daar wat stukjes/omleidingen in het parcours waardoor we er uit en opnieuw te water moesten. De schuine dammen konden we met een aanloopje prima nemen; Je schuift wel naar beneden. Onderweg steeds Marlies met Koen en Rick, die hun vader Guus, stenen plonzend, proberen nat te maken. Er worden mooie foto?s gemaakt. We duiken onder de spoorbruggen door, zien de dieseltreinen voorbij schuiven. Heerlijk. Na een stop, blijkt dat vooral Leo/Yvonne/Sangita goed van proviand voorzien zijn en wij dat in de haast om te vertrekken in de auto hebben laten liggen. Barmhartig ontvangen en waarderen we de gaven van hen. Trommelen ons warm, (het koelt af) en varen deels op karakter door. In Kyllburg vinden we het welletjes. Pim heeft het nu echt koud gekregen en de volgende 8 km vinden we in de koude regen die ons teistert niet verantwoord. We dwalen door de straten van Kyllburg op zoek naar Marlies. Die zal met deze regen ook wel in een Weinstube of Gasthof zitten. Maar het zoeken levert geen Marlies op, maar gelukkig wel een warme kachel en een Nederlander die Eric wel naar Erdorf wil brengen. Het blijkt een visser te zijn die overvallen is door het slechte weer en mij in wetsuite en al, op een pastic zak naar Erdorf rijdt. Ik ben hem erg dankbaar, want dat lost veel op. Onderweg zie ik in Erdorf de bordeaux-rode Opel van Marlies staan en kan me bij mijn eigen auto omkleden. Ik rijd terug naar Kyllburg nadat ik Marlies met kinderen uit een Gasthof heb geplukt. Ze was ons kwijt geraakt en dacht dat we Kyllburg al voorbij zouden zijn. Nou mooi niet. Alles komt zo toch nog goed. In Kyllburg zoeken we een Pizzeria op waar we na deze mooi maar koude tocht genieten van een warme pizza en een biertje. De kinderen gaan voor cola en het ijs en zijn de momenten van kou snel vergeten.

Terwijl Guus en Marlies en kinderen terug gaan naar hun vakantieboerderij ten westen van Bitburg, rijden wij naar het Jugendhotel Bitburg, de volgende stop in onze reis naar de wildwaterbaan van Sault Brenaz nabij Lyon.

Sault Brenaz Mei 2006

In deze plaats ligt een fraaie Wildwaterbaan met daarbij gelegen camping en jeugdverblijf (groepen). De Rhone stroomt hier langs en is hier ook voor grote schepen bevaarbaar en voorzien van stuwen en sluizen. Bij zo?n stuw/sluiscomplex heeft men deze WW baan gebouwd die varieert in WW klassen 1-4.

Na onze tocht over de Kyll overnachten we in Bitburg in het Jugendhotel dat direct naast de B51 ligt. Het is gevestigd in een voormalige VS kazerne op een bedrijventerrein en heeft luxe kamers voor circa 21 euro per nacht per persoon. Wij zijn deze avond de enige gasten en na wat bellen ontdekken we dat we niet in 113/114 maar in 128/129 gevestigd zijn. Les 1 is het zelf bed opmaken, iets wat voor Pim en Tobias de eerste keer lijkt te zijn. Zij ontdekken het geheim van de omsteek en insteek hoezen en na een warme douche en wat drinken is het bedtijd voor de heren. Inmiddels is het naast ons al heel stil geworden. Leo, Yvonne en Sangita lijken in dromenland beland. De volgende ochtend zien we dat we goed gegokt hebben qua overnachten. Het heeft die nacht buiten gevroren en wij hadden het lekker warm. Inmiddels is ook de receptie bemenst en deze mevrouw maakt een lekker ontbijt voor ons.

Onderweg door Luxemburg is het goedkoper tanken geblazen en daarna blazen we met 130 door naar Lyon. Metz, en dan op weg naar Nancy, totdat ik merk dat er iets begint te tikken in de auto en plots mijn motorvermogen wegvalt. De motor lijkt op drie poten te lopen. Bij Mesnilles pak ik de parkeerplaats, nadat ik twijfelde of ik de afrit zou pakken. We bellen de ANWB nadat we vastgesteld hebben dat de praatpaal defect is. Die adviseren ons 112 te bellen die een wegenwacht zegt te sturen. 45 minuten later (en geen 20 zoals beloofd werd) komt een norse Fransman langszij. Hij rommelt wat aan de motor en maakt duidelijk dat we afgesleept moeten worden. Na afstemming met ANWB Lyon blijken we uiteindelijk 300 m terug naar Lesmenilles gebracht te worden, waar we moeten wachten totdat een andere afsleper ons ophaalt om naar Nancy te gaan. In de tussentijd klimt Yvonne en vaardig op de hoog gestapelde betonnen wegafzetelementen, vindt Rene een lege portefeuille en doden we de tijd met speculeren wanneer dit opgelost zal zijn. De monteur van de garage uit Nancy is evenwel duidelijk. Vandaag repareert er niemand. Het is immers 1 mei: De dag van de arbeid. OK, We besluiten dat Pim en Tobias het best met Leo, Yvonne en Sangita mee naar Lyon kunnen gaan. Een paar essenti?le zaken overpakken en tot ?. Morgen hopen we.

Terwijl Rene en Eric wachten, afgesleept worden naar Nancy, aldaar een taxi naar een hotel nemen, de stad Nancy verkennen, rijden Leo/Yvonne en aanhang naar Lyon. Rond 18:30 ontvangen we een SMS dat ze ter plekke zijn en of we een plek met stroom willen. Ja graag; hoe lang is de elektriciteitskabel dan ?, 50 m. Enfin 4 SMS-jes later geef ik op; Kies maar een plek we zien wel.

Intussen hebben Rene en ik de Place Stanislaw verkend. Een fraai plein met gouden hekken en statige regeringsgebouwen gebouwd door een Poolse prins die een Franse prinses aan de haak heeft geslagen. Even verder ontdekken we de grote kermis en een heuse WW baan. We krijgen daar het water van in de mond en dat maakt dorstig. Enkele Choufjes later besluiten we via de stadpoorten een Libanees restaurant te gaan verkennen. Het wordt de Italiaanse buurman, die wel open blijkt te zijn. Gevoed en gelest zoeken we het hotel weer op en kijken nog wat verdwaasd naar een oude Engelse Frans ondertitelde Robin Hood film met Sean Connery. Rene heeft het einde gemist, Hij snurkt trouwens ook.

De volgende ochtend slapen we uit en lopen op geheugen terug naar de Garage BSA. Daar staat de auto deels gedemonteerd en de garagist is duidelijk, dit duurt wel enkele dagen. Er is iets met de nokkenas en distributieriem. Enfin we bellen de ANWB , leggen e.e.a. uit en vragen om vervangend vervoer. Na enige verbazing over de omvang van onze bagage en kano-aantallen op het dak krijgen we een Opel Movano van AVIS aangeraden. Op te halen op het Place des Vosges. Dat regelen we snel en laden daarna alles om terwijl we duidelijk met AVIS en de garagist afspreken dat we Vrijdagmiddag tussen 1600-1800 er weer zijn om te wisselen. Dat kan, en de garagist verzekert ons dat dat goed gaat komen. Wij springen in de bus en kachelen naar Sault Brenaz. Want voor het kanovaren zijn we tenslotte naar Frankrijk gekomen.

Die fraaie WW baan zien we rond 1730 met eigen ogen, en dat maakt heel veel goed. We bouwen het tentenkamp snel op, glijden in onze wetsuites en na een korte blik varen we met begeleiding de baan op. Dat voelt wat onwennig. We hebben ons wel eerst ?door? gemaakt; het water voelt geen eens koud aan. Buiten is het 22 graden. We nemen de eerste WW3 versnelling, glijden door het walswater en dan volgt een mooie tweede wals, drie trekt fors en ik dreig stil te vallen, Stug doorpeddelen levert resultaat en ik kom er door, maar ga om voor de grote verblokking. Zwemmen dan maar. Even verder zit ik weer in de boot en vaar door. Het stukje hierna is WW1-2 en goed te doen. Er zitten leuke versnellingen en bochten in. Dan volgt de grote wals met aansluitend een ruw stuk en dan een WW4 walssetje. Je verstand zegt dat dat misschien wel zwemmen wordt, maar de nieuwsgierigheid blijkt groter. Bij deze grote wals is het gokken hoe je precies in de V terecht komt. Als je over de rand gaat, kan je niets meer corrigeren. Ik kom teveel naar rechts uit en krijg dus een forse zet naar links als ik de V in vaar. Ik corrigeer, maar te veel en, Ja wel zwemmen. Zwemmen in onstuimig water dat me de baan af voert. Benen naar voren Handen gekruist over de borst, peddel vasthouden en de boot die dobbert voor me uit. Ik zie welke krachten er op de boot inwerken en zet me schrap; De tweede wals is een cocktail van links en rechts indraaiend water gevolgd door twee walsen. Hier liep ik enige blauwe plekken op dat weet ik zeker. Maar ik ben er door en kan de kant op gaan zoeken. Andere kanovaarders hebben mijn boot inmiddels naar de kant gebracht, waarvoor dank. We klimmen in de boot en doen het laatste stukje waar weer een leuke wals en enkele fraaie bochten zitten. Ik arriveer tenslotte op de Rhone, draai af, klim aan wal en ga voldaan naar de kampeerplek toe, die 200 m terug ligt. Morgen meer en dat kan ook niet anders want de zaak valt droog. De inlaat staat van 09:00-19:00 open en het is bijna 19:00 uur. We maken eten en daarna een kampvuur waar we genieten van de ervaringen van die dag en de verhalen van de kinderen die brood haalden, spelletjes deden enz.

De volgende ochtend krijgen we les van Rene in het peddeldraaien om warm te worden en de spieren te verlengen. Daarna eerst leren traverseren op het WW1-2 deel van de baan. Als dat lukt gaan we in kleine walsjes liggen en balanceren we de boot. Wanneer we ons vertrouwd voelen, pakken we steeds weer een moeilijker plekje van de baan, die voor ieder wat wils lijkt te hebben. We delen de baan met Russen, Belgen, Fransen en Nederlanders, maar nergens is het te druk. Na een twee uur varen is het tijd voor koffie en een pauze. In de middag pakken we de walsen en gaan we leren invaren en traverseren in een wals van circa 70-80 cm hoogte verschil; Dat blijkt wel wat zwemmen op te leveren, maar niet getreurd, zo leer je het ook. Wanneer Pim door een vreemde manoeuvre omslaat en in een wals terecht komt, ontstaat even een moment van schrik. Zijn zonneklep op zijn helm is naar voren geklapt en hij roept dat hij niets meer ziet. Rene flitst naar de plek toe , grijpt Pim behendig bij de band van zijn zwemvest en bevrijd hem uit zijn benarde positie; Terwijl Pim zich klemt aan de boot, vaart Rene naar de kant. Wij zijn onder de indruk van dit adequate optreden. Ik had net de werplijn klaar om naar Pim te gooien, maar dat was al niet meer nodig.

Ook en Tobias hebben deze dag even een moment van schrik. Tobias heeft moeite zijn spatschermlus te vinden nadat hij omgeslagen is, maar handelt goed door zijn arm opzij te bewegen en zo regelmatig lucht te pakken. Met zijn knie bevrijdt hij zich van het spatzeil. We maken daarna een karabiner vast aan zijn spatzeil om dat makkelijker te kunnen afdoen. , die haar zelfvertrouwen snel had zien groeien slaat om en trekt daarbij de losband van haar spatscherm kapot, waardoor het scherm niet makkelijk lost. Ook zij weet met de knie zich te bevrijden, maar heeft wel wat schrik opgedaan. Yvonne repareert dit spatzeil later en neemt het reservespatzeil later in gebruik.

Die ochtend hebben we ons helemaal een kriek gelachen toen Pim en Tobias terug kwamen van de bakker. Rene had hen opdracht gegeven 10 Baquettes te halen. De Baquettes van Rene waren evenwel veel kleiner dan die van de Bakker, want de mannen brachten een meelzak van 50 Kg vol aan broden mee. We aten dus broodpap, gehaktbrood, visten met brood en aten brood en dat wel 36 uur lang.

Toen Eric bij het kampvuur die avond, onbewust zijn ogen zwart veegde ontstond het verhaal van opperhoofd Zwarte Peddel, Overloopindiaan en Keukenindiaan met tien broden. Alleen voor insiders.

Donderdagochtend was het weer schitterend weer. Weer 28 graden, strak blauw en een mooie WW baan. Vandaag tijd om de WW3- en WW4 stukken te proberen nadat we op het tweede deel WW2 oefenden met achtjes varen. Achtjes vaar je door achter een passage te traveren, via het keerwater stroomopwaarts te bewegen en dan weer te traverseren. Zo klim je als het ware de rivier op en dan kun je insteken op de stroming, wegdraaien met een hoge peddelslag en met de steekslag bij de laatste bocht ineens in het keerwater draaien. De voldoening als dit je helemaal lukt, is groot en zo ook toen we zonder omslaan de WW3 passages namen. Ook de hoge waterval (nu recht genomen) werd getrotseerd en na een paar keer proberen lukt zelfs de laatste WW3/4 cocktailwals. Leo presteerde het zelfs om in de hoge wals om te gaan, in het ruige water te eskimoteren en vervolgens de cocktailwals ongeschonden te passeren, Petje af hoor.

Het vertrouwen van Rene kreeg een deukje toen hij hetzelfde recept probeerde toe hij in het deel van de achtjes na een onverwachte beweging omging. 1x eskimoteren lukte niet en het stroomt daar fors. In een flits realiseerde hij zich dat hij bijna bij de grote waterval was en dus stapte hij uit. Midden in de stroom zit daar een forse steen waar hij tegen aan botste. Wij stonden klaar met de werplijn om hem te helpen. Hij zat achter de steen wat ongelukkig en met peddel en boot dacht hij te gaan oversteken. Dat hebben we hem snel uit het hoofd gepraat, nadat hij de kracht van de stroming voelde. Met behulp van werplijn en cowtail hebben we hem en zijn boot uit deze benarde positie bevrijd. Hij liep een wondje aan de duim op die wel bloedde, maar eigenlijk weinig voorstelde.

Het luidde wel een rustmoment in. We luierden op een slaapmat, lazen een boek, dronken wat, en hadden veel plezier toen Rene Yvonne een nat pak bezorgde. In de middag volgde nog een rondje varen en we konden goed zien dat twee dagen op de baan ons veel geleerd had. Morgen gaan we immers al weer naar huis. Het kampvuur, na een voortreffelijke maaltijd van Koks Rene en Yvonne, bracht na wat wijn en bier in een zwoele avond de welverdiende rust en slaap.

Vrijdag bracht ons nog twee succes rondjes varen over de baan nadat we alles hadden ingepakt. Yvonne rende nog haar rondje en daarna reden we huiswaarts. We filosofeerden over teruggaan in de herfst en minimaal volgend jaar. Onderweg volgenden bijna zomers aandoende onweers- en hoosbuien. Onze auto was gerepareerd en na het omladen koersten we naar Bitburg. Daar aten we op zijn Duits stevig en daarna volgde de thuisreis. Voor ons een geweldige week, ondanks de panne, waarin we veel geleerd hebben en plezier hadden. Zwarte Peddel en zijn stam komen hier terug.

Op 29 april hield Njord haar open dag. ?s Ochtends mochten we ons profileren met een standje op de markt in Lochem. Onze stand was ook onderdeel van de spelletjes tour die kinderen langs de stands konden maken. Bij ons heette het spelletje heel toepasselijk ?in de boot nemen?. Waarbij in het miniatuur kon worden gevaren. ?s Middags hielden we open huis. De weerprofeten voorspelden niet veel goeds voor deze dag. Dat viel eigenlijk best mee. Alleen in de ochtend een grote bui op onze stand.
Bij de stand was het druk, met name door het spelletje dat de kinderen kwamen doen. Maar er waren ook veel ge?nteresseerden die wat meer van onze club en het kano?n wilden weten. Vooral voor de kanocursus was veel interesse.
?s Middags had een grote club Njordleden zich opgemaakt om alle belangstellenden te ontvangen. En die kwamen al snel binnen druppelen. Sinds vorig jaar hebben we een grote en een kleine glijgoot. Vooral bij de kinderen waren die erg in trek. Eerst werd de kleine glijgoot geprobeerd, dat was al spannend, maar toen die uiteindelijk een makkie bleek, wilden een aantal kinderen wel van de hoge glijgoot. De ouders waagden zich niet aan de glijgoot, maar maakten wel een proefvaartje in de kayak of canadees. De ouders die dachten even met hun kinderen een kijkje te kunnen nemen kwamen bedrogen uit. De kinderen waren haast de kano niet meer uit te krijgen. Twee haalden zelfs een nat pak. Maar dat was geen punt voor hen. Van de kanoclub kregen ze een wetsuit aan en vrolijk gingen ze weer met de kano te water.

Voor de kanocursus was veel interesse, helaas bleek bij een aantal mensen het tijdstip van de cursus niet goed uit te komen. Hen adviseren wij nog contact op te nemen. Er wordt gekeken of het mogelijk is een alternatief voor hen op te stellen.

Alle bezoekers bedankt voor het bezoekje en we hopen jullie vaker te zien. Alle leden die op deze dag bij zijn gesprongen, bedankt voor de hulp.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: de tocht naar en rond Almelo was een groot succes! Met maar liefst 27 man (en vrouw) kwamen we op zondag 9 april jl. om ongeveer 10.00 uur bij elkaar bij het instappunt. Deze tocht was door Njord georganiseerd voor het gehele Gewest Oost van de NKB en daar was door diverse verenigingen enthousiast op gereageerd. Zo waren er 10 mensen uit Wageningen (vereniging de Bovenste Polder), 4 mensen uit Nijmegen, 7 mensen uit Hardenberg en 6 van Njord.
Het instappunt lag aan de A1 bij afslag Hengelo op het parkeerterrein van o.a. Ikea. Een handige plek, aangezien de mensen die over de snelweg aankwamen al direkt de botenwagen konden zien staan. Een drukte van jewelste bij dit vertrekpunt: handen schudden, kennis maken, boten afladen, jezelf organiseren en aan een ieder vertellen wat verder de bedoeling is. Helaas moest er eerst gependeld worden naar het eindpunt. Dat was oorspronkelijk niet het plan: we zouden een ?echt? rondje doen met hetzelfde vertrek- als eindpunt. Echter, dit rondje bleek voor een zo grote groep mensen iets te veel en te onverantwoorde obstakels te hebben. Vandaar.
Was het de dag erv??r nog bewolkt met regelmatig een flinke bui, -en was dat voor deze dag eveneens voorspeld- vandaag werden we getrakteerd op een waterig zonnetje, een flinke bries en g??n regen. Hoewel je het weer natuurlijk niet in de hand hebt, was het een hele opluchting dat het vandaag zo?n aangename dag was.
De tocht voerde ons over de Bornse Beek, onder de weg Hengelo-Borne door, en al gauw stuitten we op de eerste stuw (ongeveer 20 cm). Nu hoor je natuurlijk als vaarleider kloek de leiding te nemen en manhaftig over zo?n stuw te dansen, echter de twijfel sloeg toe. Kon dit wel? Zou je boot breken? Zou je omslaan? Zou iedereen me volgen?
Echter, de redding kwam in de vorm van Nico Middelkoop. Nico komt uit Wageningen en is zeekajak instructeur met een eigen bedrijfje (www.zeekajak.nl). Hij kon natuurlijk niet anders dan zijn beroep eer aan doen: hij klom dan ook uit de kano om de boel te verkennen, oordeelde dat het goed was, ging als eerste eroverheen en de hele groep volgde braaf. Zonder ongelukken, overigens. Opgelucht en trots op onszelf trokken we verder. We moesten eens weten??.
Niet veel later voeren we door een buitenwijk van Borne, vervolgens door landerijen en langs boerderijen, en uiteindelijk bij Zenderen. Na ongeveer 5 kwartier varen kwamen we bij onze eerste pauzeplek, een vlonder van Kanobuitensport Twente te Zenderen waarachter voldoende ruimte was voor een grote groep om even uit de wind te kunnen zitten. De stemming was gezellig.
Vlak na deze pauze volgde de 2e stuw. Ditmaal zo?n 50 cm. hoog. Dat is andere koek! Na weer het nodige getreuzel heeft toch het grootste deel van de groep dit obstakel moedig getrotseerd (met de lage peddelsteun in de aanslag). Toen vervolgens de 3e stuw wel 70 cm hoog bleek en we ??k daar overheen balletterden, kun je je voorstellen dat wij, vlakwatervaarders, onze grenzen verlegd hebben!!
De 4e stuw, Mariastuw geheten, heeft inmiddels een glijgoot voor kano?rs, echter er stroomde niet echt veel water doorheen, waardoor de meesten van ons de kano hebben overgedragen. Even verder hebben we een zij-uitstapje gemaakt: linksaf de ?Nieuwe Graven? op, welke dwars door Almelo stroomt. Het ging langs mooie appartementencomplexen, onder een drukke verkeersweg door (veel bekijks), langs een parkje en??..?nder het sjieke Theaterhotel door! Bij Caf? Belgi? hebben we voor de 2e rustpauze aangelegd. Dit caf? beschikt over een groot terras op waternivo, waar zelfs kabels aan bevestigd zitten om je boot vast te kunnen leggen. Daar ter plekke heeft Cor Blok, voorzitter van het Gewest Oost en lid van de vereniging uit Hardenberg, Njord gefeliciteerd met het 25-jarig bestaan en een vlag en een herinneringsbord overhandigd. Bijzonder aardig!
Na warme chocolademelk op het terras, voeren we over dezelfde beek een stukje terug om over de hoofdvaart onze weg te vervolgen. Er volgde een overdraagplek vlakbij het Banisgemaal om in het kanaal Almelo-Nordhorn te komen. Door de goede kanostoepen verliep dit vlot. We volgden het kanaal in westelijke richting, langs de jachthaven in de binnenstad en vervolgens overgaand in het kanaal Almelo de Haandrik. Aldaar woei het stevig, tegenwind wel te verstaan, waardoor het water golfjes vertoonde en menig vaarder vermoeidheidsverschijnselen begon te vertonen. De laatste kilometers gingen over het Twentekanaal richting zuiden. Het eindpunt kwam in zicht. Dit eindpunt was een kleine jachthaven aan de rechteroever met een riante grote uitstapplek waar we ?zo had ik van te voren gevraagd- onze boten aan wal mochten trekken.
Een afscheidswoord, een bedankje, een aankondiging van Nico over de Waalclinic in juni, en een ieder ging met een rooie kop door wind en zon, moe maar tevreden naar huis.

Wil je meer informatie over deze tocht, kijk dan ook eens op de site van de Almelose kanovereniging www.kanoleut.nl Daar staat deze tocht, naast andere, ook op vermeld.

[b]Spelevaren op de vistrapjes van de Slinge[/b]

Eind maart regent het er lekker op los. Op 2 april staat de Boven Rur gepland. Waarschijnlijk denken sommigen onder ons dat heel Duitsland last heeft van hoog water. Er zijn te weinig deelnemers voor deze tocht, dus wenden we ons tot een goed alternatief. De vistrapjes van de Boven Slinge. Dat moet met deze overvloedige regen geen probleem zijn. Dus op zondag 2 april staan Hans Maarse, Eric en Tobias van Capelleveen en de familie Groeneveld om half negen bij het clubhuis. Wildwater boten en uitrusting mee en binnen 45 minuten zijn we op de plaats van bestemming. Gelukkig is het droog en nu en dan vangen we nog een glimp van de zon op.
Eric en Ik zijn hier vorig jaar ook al eens geweest. De vi strapjes van de Slinge zijn voor de ervaren WW kano?r te weinig uitdagend. Voor mindere goden en beginners lenen deze vistrapjes zich uitstekend om ervaring op te doen met kleine watervalletjes, stroomversnellingen en uit het water opstekende grote keien.
Van de vijf trapjes zijn er drie waar je weer goed tegenop kunt varen. De stroompjes lenen zich er uitstekend voor om kennis te maken met de kracht van stroomversnellingen en die van een kleine wals. Wie al wat meer durft en de goede techniek beheerst kan de krachtigste stroompjes invaren en proberen de kracht van het water te weerstaan zonder om te slaan. Het voordeel van de vistrapjes is dat je het jezelf gemakkelijk en moeilijk kunt maken. Net wat je aan kunt en de beginner kan prima zijn of haar grenzen verleggen.
Soms gaat het fout zoals op ??n van de foto?s is te zien. Na zo?n twee uur, hadden we het wel weer gehad. Tevreden en voldaan keerden we weer huiswaarts.
Een goed alternatief, konden we vast stellen. Daar maken we vast nog vaker gebruik van.

Op 1 april was het weer zover. Njord had weer veel te doen op haar doedag. Ieder voorjaar worden de kano?s weer uitgeklopt en uitgezogen. De kantine krijgt een voorjaarsschoonmaak. Het botenhuis wordt weer uitgeveegd. De kanosteigers weer schoongemaakt. Struiken en bomen worden gesnoeid. Het vele blad op het terrein bijeengeveegd en dan zijn er nog allerlei klusjes te doen.

Door de grote opkomst van ruim 20 personen kon er veel werk worden verzet. De verenigings kano?s werden nagekeken en of ze allemaal een goed drijfvermogen hadden. Spatzeilen werden bij de juiste kano?s gezocht. Lampen en het hekwerk werden gerepareerd en de stelling van de glijgoot kreeg een heus plateau aangemeten. Het weer werkte niet helemaal mee. In de ochtend nogal wat regen, wat de ploeg die het plateau aanbracht noopte tot het aanbrengen van een afdak van zeil. Gelukkig was het tijdens de lunch mooi weer en konden we genieten van de zon en een heerlijk tomaten soepje (lekker moeder) met ballen.

Fantastisch dat zoveel leden een stuk van hun zaterdag vrij hebben gemaakt voor de vereniging. Het clubgebouw en het terrein ligt er weer spic en span bij.

Een vriendschappelijk kanopotje tussen Njord en De Clan.

Vorig jaar heeft Njord weer werk gemaakt van het opzetten van een kanopolo team. Langzaamaan begint dit team wat meer vorm te krijgen. De meeste spelers zijn nog erg jong, maar je kunt maar niet jong genoeg beginnen.
Vorig jaar hadden we al kennis gemaakt met De Clan uit Warnsveld. Een kanopolo ploeg die al jaren actief is en regelmatig toernooitjes afgaat. Voor Njord is het wel prettig zo?n ?sparringpartner? in de buurt te hebben. Kunnen we nu en dan ook eens een potje tegen spelen. Het niveau van De Clan is nog wel een stuk hoger, maar dat deert ons niet.
Op 5 maart gingen een aantal van onze jongelingen, Bart en Nicole Kers, Gijs-Jan en Diederik Groeneveld, en Jesse Sterne, in het zwembad De Beemd de strijd aan tegen De Clan. Gelukkig kregen ze nog steun van twee volwassenen, Wim en Leo.
Het werd niettemin een gemoedelijk partijtje wat door De Clan met 10-2 werd gewonnen. De beide teams werden daarna nog even gemixed, wat de krachten beter verdeelde.
De jongens en meisjes van De Clan konden zich weer even lekker uitleven en voor ons van Njord was het gewoon leuk en leerzaam om het eens wat serieuzer te doen. Natuurlijk werd het allemaal ook nog op plaatjes vastgelegd, zie daarvoor het fotoboek.