Zondagmorgen 28 september treffen wij elkaar om 6.00 uur ’s morgens bij het botenhuis. Met de slaap nog in de ogen staan wij in het donker boten te laden. We gaan met de C7 en vijf kajaks het water op. Eerst halen wij onderweg naar Lathum Eric in Borculo op. Om 7.30 uur arriveren wij in Lathum. Aan de waterkant is het al een gezellige drukte. Van heinde en verre zijn verenigingen naar Lathum gekomen om de Veluwe Rally te varen. Ook het “tentenkamp” lijkt de nacht goed bezet te zijn geweest. Op het water…..mist. Het zicht is minimaal en er mag niet worden gestart.
 
Wij nemen koffie en wachten af. Rond negen uur is het zover. We mogen ons klaar gaan maken en de start van de 50 kilometer tocht is tegen half tien. Eenmaal op de IJssel trekt de mist snel op. Het ziet ernaar uit, dat het een fraaie dag gaat worden. Onder de bezielende leiding van Henk heeft de C7 er met zes volwassenen en drie kinderen de vaart goed in. De verdeling van het gewicht is echter te ver naar voren. Bij tegemoet komende scheepvaart duikt de neus van de Njordees angstig diep in de golven. De sfeer is er niet minder om.
 
Even voorbij Dieren vinden wij in een inham van de IJssel een mooie plek voor de koffiepauze. De zon schijnt intussen volop. Zo maken wij het gemiste zondagmorgen ontbijt op een plezierige manier goed. We worden verrast door een eigenaardig stel, dat de Veluwe Rally van Lathum naar Zutphen over het land wil maken. Hij, in ouderwetse kledij op een fiets met een groot voorwiel en een veel te klein achterwiel. Zij, in een gemotoriseerde rolstoel. Zij zoeken de nabijgelegen controlepost, die over het land bijna onbereikbaar blijkt. Verwondert en met respect kijken wij ze na. Om ze vervolgens bij de lunch in Zutphen weer tegen te komen. Chapeau!
 
Onderweg naar Zutphen en bij de aankomst in de haven wordt het bijzondere karakter van de Veluwe Rally weer eens duidelijk. Met ruim 500 deelnemers is de IJssel op zo’n dag het domein van de kanovaarder. Een lange sliert kano’s op het water, overal langs de oever pauzerende kanovaarders en veel blijken van herkenning. In Zutphen ontmoeten wij Johan en Greet Terwel. Goed te zien, dat zij de sfeer weer komen proeven. Petra en Thomas komen voor Tom en de vrouw van onze gasten Bram van der Scheur en zijn zoon, onthaalt ons met koffie.
 
De laatste etappe begint nog heerlijk in de zon. Geleidelijk steekt de wind op. Helaas uit tegengestelde richting. De bedoeling was net na Gorsel nog een stop te maken. Na Gorsel waren de mooie strandjes echter op. Er zat niets anders op dan doorvaren naar Deventer. Vlak na de brug over de A1 passeren wij de jolige afsluiting van de duikvereniging. In hun pakken, laten zij zich al borrelend met de stroom meevoeren.
 
Om 16.00 uur zijn wij in Deventer en de chauffeurs worden door Hans teruggereden naar Lathum. Bij Doesburg gaat Henk met botenwagen de strijd aan met een enorme groene tractor, waarachter een kar met motorboot van fors formaat. Beiden geven geen krimp. Als de weg op is zit er voor Henk niets anders op dan via een bijzondere manoeuvre over de verkeerde weghelft, door de middenberm alsnog voor de tractor  te komen. Na een bijzondere dag zijn wij om 19.00 uur terug bij het  botenhuis.

Dat gevoel hadden we wel afgelopen zondag toen we, na zorgvuldig Windguru geraadpleegd te hebben of de plotseling opgestoken herfststorm wel op tijd zou inzakken. We arriveerden om even na enen in Katwijk aan Zee waar een forse zuid-zuid-westen-wind wind stond, die wel op windkracht zes leek. Volgens Windguru moest die gaan inzakken. We zouden de rest van de middag windkracht vijf hebben. Golfhoogte was voorspeld op 2,4 a 2,1 meter. Dat voorspelde een mooie branding en daar gingen we voor. Afgelopen maanden was het steeds vodden, geen wind of wind uit het oosten en dan zijn er nauwelijks golven. Nu we kregen een forse douche. Het was heftig en het was hard werken om de branding door te komen. Als je een golf van 2 a 2,5 meter over je heen krijgt is het even zoeken naar de horizon. En als je op het verkeerde moment net voor zo’n brekende jongen vaart is het lastig de golf te pakken. De golf pakt jou en voor je het weet boort de punt van je boot diep het water in totdat je de bodem bereikt. Dan sla je met  boot en al om en wordt het vaak zwemmen. Soms genoeg in de boot geklemd en dan eskimoteren. Weer boven komt de volgende douche er aan. Maar voor die momenten dat je boven op de golf ligt en hij onder je breekt, daar doeje het voor. Als een raket wordt je dan gelanceerd en surf je met zeker 30 km/uur vooruit. Je vaart in een oogwenk 100 a 150 meter en komt aan het strand aan. Wel wat meer naar het Noorden dan waar je begonnen bent, maar dat deert dan niet. Het was zo uitdagend dat we na afloop tegen elkaar zeiden. Ja dit was de lange reis meer dan waard. En moe als we gestreden waren tegen de elementen van de natuur, groeide ons ontzag over de kracht van water.  Het was leuk om met z’n zessen te zijn. Je houdt elkaar in de gaten en kunt de ervaringen delen. Van Njord, Leo, Eric, Guido en Tobias, aangevuld met Thirsa en Guido van de ex-Clan uit Warnsveld.  Een warme kop chocolademelk, cappuchino en een uiensoep later, reden we voldaan weer naar huis. Als het tegenzit de laatste keer dit jaar brandingvaren achter de rug hebbende, Hoewel, het water was niet koud en je weet maar nooit.

Twee dagen voor de tocht werd de vaarleiding
voor het dilemma gesteld,  wel of niet
varen? Er waren slechts vier deelnemers. Maar ja, we wisten: het zou mooi weer
worden en het is een prachtige tocht. De tocht ging door.

Zondag morgen om 7.00 uur vertrokken Gabriëlle
en Bart Kers, Hans Nobbe en Hans
Maarse richting Emsdetten. Op zondag ochtend kun je zelfs met
de botenwagen goed opschieten. Na iets meer dan een uur konden we één auto bij
het eindpunt in Rheine achterlaten. We reden direct door naar Emsdetten. Na een
boterham en een kop koffie zaten we na tienen in de boten. Er stond veel
stroming. We gingen als een speer. De Ems ligt wat dieper in het landschap. Er
is veel begroeiing van bomen en struiken. Hier en daar zanderige oevers waar
vee naar het water komt om te drinken. Je zag paadjes van plat getrapt gras. De
paadjes liepen tot aan het water, waarschijnlijk wildpaden, soms tegenover
elkaar op beide oevers. Op een gegeven moment zagen we in een bos drie bokjes .
Wat voor bokjes het waren,  tam of wild,  was ons niet duidelijk. De eerste stop was bij
een Rasthoff. Je kon er goed aanleggen. Na versterking van de inwendige mens
werd er eens rondgekeken. Op deze plek vaart al eeuwen een veer over de Ems.
Pas tussen de eerste en tweede wereldoorlog zijn in dit gebied bruggen gebouwd.
Over een afstand van 80
kilometer was voordien geen brug. Het bleek de laatste
veer te zijn die nog in gebruik is. De veer zelf hebben we niet kunnen
vinden.  De Rasthoff was duidelijk bij het
veer ontstaan in de verre omtrek  was
geen hoofdweg of bebouwing te vinden.

Terug in de boten lijkt het alsof je door een
park vaart. De wat hogere kaden ontrekken: de dode takken van de rivier en de
achterliggende natuurgebieden aan het zicht.

Het eindpunt Rheine komt in zicht.

We hadden de auto bij Kanoverein Rheine
gestald. We zijn op het clubterrein uit boten gegaan. Hier werden we door een
vriendelijke heer ontvangen. Hij vroeg of we van de toiletten gebruik wilden
maken. Dat wilden we wel. Of het clubgebouw wilden bekijken, dat wilden we ook wel.

Bouwbestek clubgebouw Kanoverein Rheine

toiletten            Villeroy
en Boch, spoeling inbouw Geberit

                        vloeren
marmer hoogglans

                        wandtegels
klasse 1 hoogglans

kantine             met
bar (grootte ons clubgebouw)

fitnessruimte   met
toestellen (grootte ons clubgebouw)

doucheruimte meerdere luxe douches

vloeren
marmer hoogglans

wandtegels
klasse 1 hoogglans

sauna              twee
schoonmaaksters om alles rein te houden

botenloodsen  drie
loodsen voor alle typen boten, meerdere grote canadezen

deursloten       alle
deuren voorzien van sloten met vingerafdruk herkenning

Er werd nog even met onze gastheer nagepraat.
Hij bleek vaak met zijn club in Deventer gevaren te hebben.

Daarna de auto opgehaald. Er was een gazon van
100 bij 100 meter
om de auto en aanhanger te draaien. Alles opgeladen en terug naar Lochem.

Onderweg hebben nog nagepraat. Ons clubgebouw
is natuurlijk ook niet niks. Wij zijn heel tevreden met ons clubgebouw.  Je maakt wat mee tijdens zo’n dagje varen..

Tip voor een volgende tocht.

Kun je kiezen tussen varen en thuisblijven? Ga
varen dan zie je nog eens wat.

12 Oktober was het zover: ik zou eens even gaan wildwaterkajakkeren. Leo de Jong gemailt en daags voor vertrek belt hij me terug dat het niet door kon gaan, omdat hij zondagavond een afspraak had. Shit, da’s nou jammer en ik had er nou net zin in. Maar wat schetst mijn verbazing als ik ’s avonds een telefoontje krijg van niemand minder dan Eric van C. en die heeft even snel een noodplannetje gemaakt zodat ik toch nog mee kon. “give that man a sigar”. Zijn instructies: “rij via Ziewent en neem de N18 tot afslag Groenlo en wacht daar onder aan de afslag naast de ventweg”. Nou duidelijker kan het bijna niet, alleen ben ik via Harreveld gereden ( ssst niet verder vertellen). En right on the money om 10:15 (we hadden namelijk 10:15 afgesproken) kwam de van met de familie van capelleveen (zonder mams) mij oppikken en zetten we koers nach Deutschland. Om een uur of 12 kwamen we aan in Hohenlimburg met werkelijk voortreffelijk weer en werd de auto ontladen, uitgeladen en afgeladen en togen we naar de baan. De baan is een trajact van ca. 300m die zijn water krijgt van de Lenne en aan het eind weer samensmelt met de Lenne. Nadat we onze uitrusting hadden aangetrokken kreeg ondergetekende tekst en uitleg over de baan van Eric van C.. Zo van: “dat ververval moet je zo nemen en die zo. En daar heb je zo’n stroming en daar een tegenstroming en daar is een rustpunt enz. enz.” Juist ja, duidelijk, geen speld tussen te krijgen: ik zou dat varkentje wel even wassen. Ik in de boot – nog even getest of of ik overeind kon komen of op z’n kop deruit en toen moest het maar gebeuren. Dat ging toch iets minder geestdriftig dan ik me had voorgesteld. Maar goed, blik op oneindig, verstand op nul (wat me wel weer makkelijk af ging) en peddelen dan maar. 1e Hindernis: wonder boven wonder zonder omslaan; 2e Hindernis: hee daar is een rustplaats, maar hoe kom ik daar? Oh oh, te laat. Bijna achterstevoren het verval af, maar ik kan me nog net vastgrijpen aan de rotsen tot Guido van C. me uit mijn benarde positie bevrijdt en ik achteraan kan sluiten op de rustplaats. De volgende fase duurde wat langer dan gemiddeld. omdat een onzichtbare hand me tegenhield (en ik wou zo graag). Maar goed, uiteindelijk alle moed verzameld en als een idioot het verval af en de rest van het traject tot ….het einde! Zonder omkieperen. Terugsjouwen met de boot op de nek en weer d’rin. Althans dat was de bedoeling, maar toen heb ik maar even een kleine pauze ingelast en ben naderhand nog een keer in een freestylebootje de baan afgevaren. Ook weer zonder zware slagzij!.