Afgelopen
zondag om 0700 op om op tijd bij het botenhuis te zijn. Maar ja
uiteindelijk toch te laat vertrokken om ?met de woorden van Cruyf?
de gehele dag net even te laat te blijven. Gelukkig waren de meesten
van de medevaarders in Lochem verzameld en lagen de boten en andere
benodigdheden al op de auto?s? Ehh Nee dat nog niet, dus de
zelfredzaamhedeid van de WW vaarder maar eens flink aangejaagd en
iedereen zijn eigen spullen bij elkaar laten zoeken terwijl de
vaarleider de veligheidszaken bijeen sprokkelde. Dan bijna 30 minuten
telaat op weg naar Zieuwent om Hans op te pikken. En ja die dacht dat
we niet meer zouden komen en was, bij gebrek aan een mobiel,
huiswaarts gekeerd. Na enig bellen een nieuwe opstapplaats geregeld
en weer wat later op weg naar Neuss om de Erft op deze mooie dag te
bezoeken. Aanvankelijk nog een graad of vijf in de mist maar allengs
rijdende naar het Ruhrgebied steeg de temperatuur al fors. Onze
nieuwe WW-vaarders kregen wat theorie toegeworpen en om 1045 ter
plekke. Die drie kwartier extra halen we niet meer in. We varen vanaf
de bekende surfwals stroomopwaarts en leren de nieuwelingen gebruik
te maken van keerwater en het op stroom houden van de kano. Boven bij
de Gnadertalbr?cke gekomen op de Slalombaan is die nog helemaal leeg
en staat het water laag. Dat maakt het opvaren van de keerwaters en
doorvaren van de hoofdstroom en het traverseren ook te doen voor de
nieuwelingen terwijl de gevorderden onder ons om beurten in de
brugstroom spelen en achtervang bieden voor eventuele zwemmers. Ik
zie onze nieuwe vaarders de draad en techniek snel oppakken en er
zijn relatief weinig zwemmers op dit moment. Stapsgewijs voeren we de
moeilijkheidsgraad wat op en gaat Albert als eerste voor de bijl.
Even een momentje minder balans, geen peddelsteun en je bent als
volwassene aan de beurt. Je hebt immers een hoger zwaartepunt dan de
jongere en kleinere vaarder. En omslaan voelt een beetje als
verliezen van het water. Toch niet opgeven en na het legen weer aan
de bak. Gelukkig is het water niet koud en schijnt het zonnetje. Toch
vraag je je af of je dit wel onder de knie gaat krijgen. En ja hoor,
dat zekere, maar met vallen en omslaan. Na een twee uurtjes varen is
het tijd voor een lunch en die nuttigen we bij de surfwals nadat we
daar allemaal ongeschonden door heen varen. Na de lunch volgt een
stroomversnelling onder de brug en stapsgewijs zakken we de rivier af
naar de Rhein. Onderweg spelen we in de circa zeven a acht
stroomversnellingen die door de lage waterstand wel heftiger worden.
De laatste val van circa 2,5 meter over een stuk van 20 meter door
een smal profiel is het spannendst. Daar komen we allemaal
ongeschonden door heen. Een mooie afsluiting van een dag stevig leren
en varen. Bruin gebrand en moegevaren wachten we op de auto?s die
door de vaarleiders (die de 2km gaan lopen) opgehaald worden. Dan
dwars door Dusseldorf heen terug naar Lochem. Sommigen sliepen al
onderweg. Anderen , zo vernam de redactie vonden na thuiskomst snel
het bed en sliepen diep door de maandag in. Samenvattend een
schitterde dag met mooie vaarresultaten. Goed gedaan Daan en Albert.

5 September was het zover. Ik zou mijn eerste
zeekajaktocht maken naar Ameland, mits het niet te hard zou waaien. In dat geval
zou er uitgeweken worden naar lauwersoog en varen op het
Lauwersmeer.
Maar hopen dat  het mee zou vallen, want een
jaar verheugen op een zeetocht na alle wilde verhalen van die noeste zeecracks
in de club, zag ik wat pielen op een meertje niet zo zitten.
De hele week windguru in de gaten gehouden en dat
zag er allemaal veel te rood uit. En naar het weekend toe werd
dat niet veel beter. Toch maar vertrokken en stilletjes hopend dat het wel
mee zou vallen.
Maar in Lochem kwam het crisismanagement bij
elkaar en werd dus besloten naar Lauwersoog te rijden. Shit, daar ging mijn
zeeavontuur. Maar goed, In groningen te water nadat een auto naar Zoutkamp was
gebracht.
Het begin was niet onaardig. Beetje wind, beetje
deinig. Iets wilder dan de Berkel. Schijnbaar hoorde iemand daarboven mijn
gedachten en kregen we een plaatselijke wolkbreuk te verwerken met de nodige
wind.
Het eerste stuk zuidwaarts was nog iets heftiger
met de nodige westenwind en “leuke” golven. Misschien was het toch nog niet zo
verkeerd om het meer te verkiezen boven de Waddenzee, waar op dat moment
windkracht 6 tot 7 zich vermaakte met iedereen die zich daar meende te moeten
bevinden. Het was wel een leuke oefening in balanceren. Alleen had mijn boot was
loefgierig. Zozo, een scheepsvaartterm. Wat voor de drommel weet jij nou
helemaal wat loef is, laat staan loefgierig. Nou sinds kort hebben wij in de
rimboe internet – riolering komt na pasen – en op Wikipedia kun je een schat aan
informatie vinden over welk onderwerp dan ook.
“Loefzijde of loef is de scheepszijde
waar de wind inkomt, dit in tegenstelling tot lijzijde, zijnde de zijde van het
schip waar de wind vanaf waait.” Allemaal leuk en aardig. maar hoe kan dat en
nog beter hoe voorkom je dat. Sinds vorige week ben ik erachter. Op het zeekamp
van de TKBN vertelden ze dat het draaipunt  van een zeekajak zich ongeveer
aan de voorzijde van de kuiprand bevindt. Dus als de wind tegen de zijkant van
je lichaam blaast, draait de boeg van de kajak richting de wind. Dat zou te
corrigeren zijn met skeg, ware het niet dat de boot finaal de andere kant
op ging. Dan maar zonder. Je corrigeert je een ongeluk. Valt trouwens
ter voorkomen als je van uit je benen en romp peddelt in plaats van je
armen (TKBN). Hadden ze me dat niet eerder kunnen vertellen. 
Na een tijd klaarde het op kwamen we in het
eind van de middag in Zoutkamp aan. De auto in Lauwersoog werd opgehaald en
de tenten werden opgezet. ’s Avonds na lang zoeken een kroeg gevonden en
enkele slaapmutsjes genuttigd.
De volgende dag vertrokken we naar Lauwersoog om
vandaaruit naar Schiermonnikooog te varen. Hey, toch nog de Waddenzee op. Niet
zo lang welliswaar, want het scheen beter terug te zijn voor het eb
werd.
De windsterkte was 3 tot 4. De aankomst op Schiermonnikoog was wat anders dan ik
me had voorgesteld. Want je hebt daar waar wij arriveerden geen strand,
maar basaltblokken, waar je de kajak overheenhannesen moet. Eventjes op de dijk
gelunched en toen terug. De terugtocht was iets
spectaculairder met de wind rechts tot rechtsachter, waardoor je meer
gelegenheid tot surfen kreeg.
Terug in Lochem waren ze zeer beneuwd naar
onze ervaringen: “Hans, heb jij de skeg nog moeten
gebruiken?”. Al met al een hele leuke
ervaring en zeer leerzaam
weekend.

De
geplande tocht voor die dag op de Dinkel kon geen doorgang vinden
doordat de waterstand daar te laag was.
Bart,
onze vaarleider had voor ons, medevaarders, een goed alternatief
gevonden in de vorm van een tocht op de Regge. We waren met 8 mensen,
geen slechte opkomst: Bart, Berend, Hans M., Remco, Eric, Albert,
Lidy en ondergetekende.

De start
lag bij de Pelmolen in Rijssen en de tocht voerde ons langs Hulsen,
Nijverdal richting Hellendoorn. De dag begon wat somber, maar het
weer zou opknappen?.
Na
wat zachte regen en wat hardere (tegen)wind hadden we toch echt een
bui te pakken tijdens onze lunchpauze. De tocht was er niet minder
om: meanderend nam de Regge ons mee en de begroeiing langs
weerszijden was afwisselend en mooi: groen, struiken, bomen eenden en
zwanen en er was zelfs iemand die een ijsvogeltje spotte! Bij een
vistrap waagden de helft zich aan overdragen en de anderen namen de
vistrap of voeren zelfs nog even de vistrap weer op!
Voor
Nijverdal was duidelijk te zien dat de mens in de natuur had
ingegrepen om de Regge weer haar eigen loop te laten bepalen. Het
wachten is daar nog op het weer groen worden van het landschap, nu
was het wat zanderig.

Voor
de stuw van Hellendoorn moest er overgedragen worden. Meestal raak je
te water met kano?n door foute manouvres, of bij het in of
uitstappen: Eric was echter hier al op de kant en naar boven gelopen
over het steile talud, verloor echter zijn waterzakje (open!) met
telefoon en fotocamera en gleed zelf geluidloos achter zijn
eigendommen aan de bruine Regge in! Eigenlijk veel leuker om te zien
dan iemand die eskimoteert, hoewel je in beide gevallen erg nat wordt
en gaat stinken?.

Het
laatste stuk , waar het Regge-fietspad naast het water ligt, bracht
de kanovaarders onder het genot van een paar fikse buien naar
Hankate. De lengte van de route schat ik op zo?n 17 km, was zeker
de moeite waard, hoewel de nattigheid van boven wel wat minder had
gekund ! Uiteindelijk kwamen we wel aan met een zonnetje..