Daar is die dan……………………..

Wadvaren, 29 september 2007
Vijfmannen rond de 50. Vijf uur varen op de wadden. Windkracht Vijf.

Een tocht op de waddenzee stond op de Njord kalender voor het laatste weekeind van september. Henk, Eric, Ricco en Leo willen onder de bezielende leiding van Nico (www.zeekajak.nl) de oversteek maken van Harlingen naar Vlieland. Zaterdag heen, tentje mee en kamperen op Vlieland en zondag terug. Dachten we….
Het was de zaterdag dat heel Nederland binnen zat. Regen van de vroege ochtend tot de late avond. ‘;Maar ons kan dat niet deren’;, zeiden de mannen monter en midlife-crisis bestendig tegen elkaar. De afspraak om bij windkracht vijf niet te gaan was ook gauw vergeten. Een telefoontje naar de Brandaris dat we s middags om half een aan de oversteek beginnen. We voeren, met afgaand tij en dus een toenemende stroming mee, van wal. De windkracht vijf stond ons pal in het gezicht. Zelfs geen tijd om over de onze midlifecrisis te denken. Wat herbezinning? Overleven !
Energievoedsel waarop we 5 uur zouden kunnen kanoen vulden de borstzakken van het zwemvest. Want luiken openmaken bij deze golfslag is geen goed idee. Geconcentreerd varen, sommige golven niet doorklievend maat stuiterend nemen, een lage steun, de volgende golf. In brak water geweekte kokosmakronen zijn niet lekker. Genieten van de wildwater ervaring, het brandingvaren en zwembad training ( waar Ricco schitterde door afwezigheid, de spijtoptant).
Een golf. Een hoge golf. Een hogere golf. En weer een. Na twee uur varen bleken we op een kwart te zijn. Althans, van de afstand. Sommigen van ons waren al verder. Althans, wat betreft de hoeveelheid gebruikte energie. Vlotje maken en overleggen. Vijf mannen, maar ondertussen windkracht zes. Vlot een beslissing: terug naar Harlingen.
Degene die mee hebben gedacht weten het al: teruggaan betekent wind mee, stroom tegen. De hoge golven van achterop. Nico probeert aanwijzingen te geven zodat we onze surftechniek met beladen zeekano’;s kunnen verbeteren. Het leek erop dat dat niet aan ons allemaal even besteed was.
We werden naar de kust geblazen en door de stroom weer terug gezet. Een soort anti-perpetuum-immobiele. Maar na drie uur waren we toch weer vlak bij de haven van Harlingen. Eric, die ook een flink deel van zijn energie had verbruikt, landde naast de haveningang op het strand. Niet omdat hij daarheen wilde, maar………….ja, waarom deed je dat eigenlijk, Eric? Ricco hoorden we van verre aankomen. Schuttingtaal over de wadden schreeuwend. Henk zei niet veel; verzuurde armen, lege blik. En ondergetekende? Zeker niet in staat om al op zondag het verslag te typen.
Kortom, het was een heerlijk weekeind genieten, want na een pizza en een biertje kreeg iedereen weer zijn gewone praatjes.
En Nico? Tja, die gidst hier vaker en zal dus wel aan wadjes gewend zijn.

Maar laat je niet afschrikken, en kijk ook eens naar de foto’;s van het wadvaren vorig jaar. Noorderhaak. Strakke zee. Zon. Zeehondjes bij de boot. Anders dus. Maar beide ervaringen zijn fantastisch. Wie gaat volgend jaar mee ? Geen garanties dat we aankomen waar we willen, maar een mooie ervaring wordt het zeker.