Hohen Limburg / Erft bei Neuss 27 maart 2011
Op het meeting point langs de snelweg troffen de wildwatervaarders van Njord elkaar met als doel: de wildwaterbaan bij Hohen Limburg.
De hele familie Kers was (op de hond na) compleet aanwezig, met natuurlijk Bart als aanstormend freestyle talent, maar ook Nicole had weer zin in wildwatervaren. Freestyle maatje Tobias was natuurlijk present, met zijn oude heer die mee mocht om al die onbelangrijke zaken naast het kanovaren te regelen (heen- en weer rijden, weg wijzen, betalen etc.). Leo was vandaag de vaarleider en natuurlijk ging het mis… vandaag werd in Hohen Limburg toevallig ook de kampioenschappen afvaart gehouden. Maar hij had de site gecheckt en daarop stond dit niet vermeld. Omdat hun gemiddelde vaartempo over de baan groter was dan die van ons, besloten we hun niet in de weg te varen en een andere lokatie te zoeken. Dan blijft alleen de Erft bij Neuss over, toch nog weer een stuk verder rijden.
Dus toch nog later dan gepland begonnen met het varen, maar in stralende omstandigheden. Het leek of voor iedereen in de omgeving de winterslaap voorbij was en uit de holen kwam kruipen om te genieten van de lentedag. Het aantal kano’s viel mee, maar omdat het boven bij de brug nogal smal is zit je elkaar toch wel in de weg.
Nicole ging goed het water op en af, Bart en Gabrielle genoten ook en voor mij, met maar één keer omslaan en toch ook weer bovenkomen, ging het kanovaren prima. Ieder kon lekker op eigen niveau spelen met water en stroming en dat alles in perfecte omstandigheden. Ook bij de afvaart naar de Rhein kwamen we her en der leuke stroomversnellingen en mogelijkheden om te spelen tegen. Onderweg vond Guus zijn picknickmand, maar de inhoud lag verspreid in de aangespoelde rommel van de Erft. Nu nog op zoek naar een rood hoofddoekje en klompen en zijn nieuwe imago is compleet (Neu: HERR Antje??).
Na afloop van het varen en oppikken van de auto’s was er nog tijd voor een drankje (Duitsland + Leo = bier) op het terras. De kramp in de handen van Guus en met name de belangrijkste vinger (middelste) nam langzaam af, zodat tegen de tijd dat hij zelf terug moest rijden weer volledig capabel was om de nonverbale communicatie aan te gaan… 😉
