Mijmeren terwijl je in de kano zit. Misschien wel ??n van de leukste bezigheden om je tijd door te komen. Zoals in het verslag van Sangita is te lezen ben ik in gezelschap van haar, Leo en Eric onder leiding van gids Nico een weekendje wezen kano?n tussen Den Helder en Texel. Dus ruimschoots de tijd en rust om eens lekker te mijmeren. Vooral de eerste vaardag bood daar volop gelegenheid toe terwijl we voeren vanaf de vuurtoren van Den Helder naar Oude Schild op Texel. Weinig wind en een lekker zonnetje op strak water en alleen wat kanomaatjes in de buurt. Erg saai, zouden mijn zoontjes opmerken, maar voor een vader die het heerlijk vindt even niets aan zijn hoofd te hebben, was het fantastisch. Lekker rustig peddelen met het weidse water om me heen. In de verte Texel aan de ene kant en Den Helder aan de andere kant. Wel letten op veerboten en het varen op de juiste boeien, dit om de goede koers te houden.
Lekker even tijd om dingen te overdenken en weer in het juiste perspectief te zetten. Of om gewoon lekker van de rust en ruimte te genieten. Voorwaarde was wel om niet te vaak naast Nico te gaan varen, want die kan 24 uur per dag door blijven praten.
Twee jaar geleden ben ik met mijn gezin op vakantie geweest op Texel. Het dorpje Oude schild, waar we die middag bij de haven aanlegden, kende ik nog heel goed van die vakantie. Het dorpje heeft een leuk en gezellig haventje, wat ook een beetje te zien is op de foto’;s die op de Njord-site staan. Tijdens mijn vakantie op Texel heb ik nogal eens gemijmerd over hoe het zou zijn om op Texel te wonen. Het lijkt me heel bijzonder, wat voor ieder waddeneiland natuurlijk geldt. Ruimte en een andere lucht, en meer wind niet te vergeten. Wel lekker kunnen banjeren over het strand, wat vooral in de herfst en winter toch heel bijzonder is. Dat is dus de romantische kant. De praktische kant levert zoveel bezwaren op dat het er niet van zal komen.
Jan Wolkers woont er ook, maar ja, dat is een echte romanticus die geen trek meer heeft in het drukke vaste land. Onze kinderen kennen Jan Wolkers van Villa Achterwerk, waarin de laatste jaren geregeld een stukje zat over de achtertuin van Jan Wolkers. Die wist iedere uitzending weer wat interessants en leerzaams uit zijn achtertuin te toveren. Tijdens die vakantie fietsten we nogal eens langs het huis van Jan Wolkers en dan zeiden we tegen de kinderen, kijk, hier woont Jan Wolkers. Maar van de achtertuin was helaas niets te zien. En gelijk heeft ie. Ik vroeg me dan wel eens af wat het voor een kindergeest betekent als ze een lokatie zien die ze ook wel eens op televisie zien. Waarschijnlijk doet het ons ouderen meer dan hen. Ikzelf ben in de tijd opgegroeid dat het heel bijzonder was als je op de televisie kwam of dat de camera in je dorp kwam. Tegenwoordig is het niets bijzonders meer. Bijna heel Nederland is al eens op televisie geweest en anders wel via internet te bezichtigen. Nu kan ik een filmpje maken van mijn achtertuin en de halve wereld zou het kunnen bekijken. Ik denk nog wel eens, toen ik acht/negen jaar was, keek ik bij de buren iedere week naar de serie Rawhide, met de nog jonge Clint Eastwood die mijn TV-idool werd, of nu en dan naar voetbal op een zwart-wit televisie. Ik weet nog goed dat ik de WK finale van 1966 tussen West-Duitsland (ook al weer historie) en Engeland heb gezien. Wie herinnert zich nog de legendarische 2-2 van Haller, waardoor er verlengd moest worden, waarin tot mijn teleurstelling Duitsland verloor. Ja. ik was toen voor West-Duitsland, waarom weet ik niet zo goed. Ze spraken me gewoon erg aan, of het moet geweest zijn dat iedereen zo’;n beetje tegen Duitsland was. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de underdog.

Dat weekend hebben we overnacht op de Noorderhaak. Ja wat is het, een klein eiland of een heel grote zandplaat. Ik heb er ‘;s ochtends vroeg nog even gewandeld en kwam na een kwartiertje lopen tot de conclusie dat het er niet in zat om het hele eilandje rond te lopen. Toch te groot, wat later ook wel bleek toen we er aan de zeezijde langs voeren. Wel anderhalf uur hadden we nodig om aan de noordzijde het eilandje te passeren. De Noorderhaak ligt ten zuiden van Texel en ten westen van Den Helder. Er begint zich al plantengroei te ontwikkelen en is het dus een kwestie van tijd voordat er ook ontwikkeling van duinen plaats zal vinden.
Die ochtend was het nog wat mistig boven het water, dus was er behalve het eiland niets anders dan water te zien. Nu en dan zag je een bootje varen. Recreanten of mensen die met een visnetje in de weer waren.
Ik was het eerste op en kon dus volop genieten van een bijzonder moment, de atmosfeer in een omgeving waar alleen water en zand is, met wat meeuwen. Je even alleen op de wereld kunnen voelen. Ik heb eens een boekje van Godfried Bomans gelezen, die eens een week lang in zijn eentje, naar ik meen op het eiland griend heeft gebivakkeerd. Ik kon nu enigszins invoelen hoe dat gevoeld moet hebben. Wat ik me ook niet heb laten ontgaan is een ochtendbad in zee. Heerlijk, iets wat de anderen zich hebben onthouden, dom van ze. De temperatuur was ook nog aangenaam. Weerman Jan Visser wist te melden dat het zeewater in september in het tijdsvak na 1975 nog nooit zo warm was geweest. In deze periode is nooit meer dan 14 graden gemeten, terwijl nu het gemiddelde met 14,2 graden dus zelfs nog hoger kwam. Hoogste temperatuur die is gemeten in september was 18,1 graden.

De tweede vaardag zaten we meer op de Noordzee, en was er bij vlagen meer aandacht nodig voor het varen en hadden we veel afleiding van de zeehondjes. Zeehondjes had ik natuurlijk al vaker van dichtbij gezien, maar dan alleen in gevangenschap. Nu dichtbij in het wild was het een heel bijzondere ervaring. Er heeft een groep wel anderhalf uur met ons meegezwommen. In het begin kwam er nu en dan even een kopje boven het water, maar na verloop van tijd werden ze steeds vrijer. Ze bleven langer boven water en kwamen steeds dichterbij. Op het laatst begonnen ze te dartelen in het water en sommigen zwommen heel dicht naar de achtersteven van onze kano’;s toe om er even aan te snuffelen.
Vlak voordat we de oversteek naar Den Helder maakten, zagen we op een zandbank nog een hele groep zeehonden liggen. Dat het goed met de zeehond gaat hebben we dus met eigen ogen kunnen aanschouwen. Maar het is onder andere aan de doorslaande overbescherming van zeehonden te danken dat we in de toekomst wellicht niet meer mogen aanleggen op de Noorderhaak. Jammer, want het eiland is groot genoeg voor beiden. Gewoon ??n helft voor mensen verbieden en dan blijft er nog een heel mooi groot stuk over voor zeehonden en is er ook nog ruimte om bijvoorbeeld een nacht je tentje op te zetten. Tenslotte moeten we zulke unieke stilte-gebieden niet alleen voor dieren en natuurbeschermers reserveren.